ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΜΕ ΤΙΤΛΟ
<<Η Νέα Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση>>
Η εργασία αυτή είναι τυπική ώστε να δώσει κάποιες ιδές για το πως μπορεί να δομηθεί μια εργασία
Περιεχόμενα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Η Αρχική Δομή Διακυβέρνησης της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. 15
1.1 Οι Απόπειρες Δημιουργίας μιας Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. 15
1.2 Η Θεμελίωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. 17
1.3 Η Δημοσιονομική Πολιτική και Πειθαρχία. 20
1.4 Ειδικά Όργανα της Ευρωζώνης και Εξωτερική Εκπροσώπηση. 22
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Η Χρηματοπιστωτική Κρίση του 2008 και το Εννοιολογικό της Περιεχόμενο. 24
2.1 Οι Συνθήκες της Νομισματικής Ένωσης πριν από την Κρίση. 24
2.3 Τα Αίτια της Κρίσης του 2008. 26
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Κενά του συστήματος Διακυβέρνησης της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. 27
3.1 Αστοχίες στην Αρχιτεκτονική και Δόμηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. 27
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: Η Νέα Ευρωπαϊκή Διακυβέρνηση. 30
4.1 Η Νέα Ευρωπαϊκή Διακυβέρνηση και τα έξι νομοθετικά μέτρα. 30
4.2 Euro plus - Μάρτιος 2011. 33
4.3 Η Συνθήκη Για Τη Σταθερότητα, Το Συντονισμό Και Τη Διακυβέρνηση (ΣΣΣΔ) 33
4.5 Το Ευρωπαϊκό Σύστημα Χρηματοοικονομικής Επίβλεψης. 35
4.6 Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Συστημικού Κινδύνου. 39
4.7 Η Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών. 42
4.8 Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) 47
4.9 Η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση. 48
5.1 Η Μετάδοση της Κρίσης Χρέους στην Ευρώπη μέσα από τα Οικονομικά Μεγέθη και Δείκτες. 52
5.2 Η Μετάδοση της Υγειονομικής Κρίσης μέσα από τα Οικονομικά Μεγέθη και Δείκτες. 52
5.3 Οι Αλλαγές της Πανδημίας στην Ευρωπαϊκή Διακυβέρνηση. 52
5.4 Η Δημοσιονομική Διακυβέρνηση της Επόμενης Δεκαετίας μετά την Υγειονομική Κρίση. 52
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) βρίσκεται σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι της ιστορίας της με συνεχείς οικονομικές προκλήσεις, μετασχηματιστικές αλλαγές και αναζητήσεις γύρω από ένα πιο προσαρμόσιμο και συντονισμένο ευρωπαϊκό πλαίσιο οικονομικής διακυβέρνησης. Η πρόοδος της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής διοίκησης θα μπορούσε να αποτελέσει κεντρικό θέμα στα ταξίδια της ΕΕ που διαμορφώνονται από οικονομικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, αντιδράσεις προσέγγισης και συνεχώς διευρυνόμενους στόχους ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με βάση αυτό το θεμέλιο, η παρούσα εργασία διερευνά την έννοια της «νέας ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής διακυβέρνησης» και διακρίνει τις αρχές, τα στοιχεία, τις προτάσεις και την πορεία προς τα εμπρός.
Η πρόοδος της ευρωπαϊκής χρηματοοικονομικής διοίκησης μπορεί να ακολουθηθεί από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πρωταρχικοί της στόχοι ήταν η οικονομική ανάκαμψη, η ενοποίηση και η αποφυγή μελλοντικών συγκρούσεων μέσω κοινής οικονομικής διεπαφής. η ΕΟΚ προχώρησε στη συνέχεια στην ΕΕ, σηματοδοτώντας την έναρξη ενός ταξιδιού διευρυνόμενης πολυπλοκότητας στη χρηματοοικονομική διαχείριση.
Η μετάβαση στην ώθηση του Διακανονισμού του Μάαστριχτ το 1992 σφράγισε ένα σημείο καμπής στην ευρωπαϊκή οικονομική διοίκηση. Ο Διακανονισμός του Μάαστριχτ δημιούργησε την Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και ίδρυσε τα ιδρύματα της Ευρωζώνης. Ο Διακανονισμός εισήχθη σε μια σύγχρονη εποχή χρηματοοικονομικού συντονισμού θέτοντας τα κριτήρια για την παρουσίαση του ευρώ και την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).
Η παγκόσμια δημοσιονομική έκτακτη ανάγκη του 2008 αποκάλυψε τη λεπτότητα του ευρωπαϊκού νομισματικού πλαισίου και οδήγησε σε μια κίνηση κοσμοθεωρίας στην ευρωπαϊκή χρηματοοικονομική διοίκηση. Η έκτακτη ανάγκη που σχετίζεται με τα χρήματα ενεργοποίησε τη δημιουργία αχρησιμοποίητων μέσων και εκπαίδευσης για τη διασφάλιση της δημοσιονομικής σταθερότητας.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΣΣΑ) και το Χρηματοοικονομικό Σύμφωνο παρουσίασαν αυστηρούς νομισματικούς κανόνες και μέσα παρατήρησης για τον έλεγχο των νομισματικών ρυθμίσεων των μερικών κρατών. Αυτοί οι κανόνες υποδεικνύουν την αποφυγή των κορυφαίων χρηματοοικονομικών ελλείψεων και των ανώτατων επιπέδων υποχρεώσεων.
Η ίδρυση της Ένωσης Διατήρησης χρημάτων ήταν ένα επιτακτικό βήμα προς την ενοποίηση του ευρωπαϊκού πλαισίου που σχετίζεται με το χρήμα. Ενσωματώνει το Single Supervisory Component (SSM) και το Single Determination Instrument (SRM), τα οποία ενισχύουν τη διαχείριση μιας εποπτείας και προσδιορισμού λογαριασμού.
Ο ευρέως διαδεδομένος COVID-19 επιτάχυνε τη συζήτηση για την οικονομική ολοκλήρωση και την ευελιξία: Το πρόγραμμα NextGenerationEU Recuperation έχει διαφημίσει ασυνήθιστα νομισματικά περιουσιακά στοιχεία για να ενισχύσει τις προσπάθειες ανάκαμψης των Μερών Κρατών και να οδηγήσει την πράσινη και προηγμένη αλλαγή της ΕΕ.
Η πίεση μεταξύ της εθνικής επιρροής και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης είναι μία από τις βασικές προκλήσεις στο σύγχρονο σύστημα χρηματοοικονομικής διαχείρισης. Η προσαρμογή της διεπαφής των προσώπων των κρατών-μελών και η συλλογική λήψη αποφάσεων είναι μια συνεχής πρόκληση.
Η διασφάλιση της υπευθυνότητας και της ευθύτητας στη λήψη αποφάσεων είναι επιτακτική ανάγκη για τη διατήρηση ανοιχτής πίστης. Η πολυπλοκότητα των δομών οικονομικής διοίκησης της Ευρώπης έχει εγείρει ανησυχίες σχετικά με την αυθεντικότητα της λαϊκής διακυβέρνησης και την ανοιχτή κατανόηση.
Η βιώσιμη οικονομική διακυβέρνηση είναι θεμελιώδης για την αντιμετώπιση μακροπρόθεσμων προκλήσεων όπως η στατιστική αλλαγή, η αλλαγή του κλίματος και η ηλεκτρονική αλλαγή. Η ικανότητα της ΕΕ να προσαρμόζει και να εφαρμόζει τις θεμελιώδεις αλλαγές θα καθορίσει τη μελλοντική υποστήριξή της.
Η σύγχρονη ευρωπαϊκή χρηματοοικονομική διοίκηση βρίσκεται σε ζωτικό σημείο της προόδου της ΕΕ. Η πορεία προς τα εμπρός απαιτεί μια ευαίσθητη προσαρμογή μεταξύ της οικονομικής διδασκαλίας, της αλληλεγγύης και της δυνατότητας υποστήριξης. Απαιτεί επίσης πιο εξέχουσα ευθύνη του κανόνα της πλειοψηφίας, τείνει στις οικονομικές ανισότητες και προσαρμογή στις σύγχρονες παγκόσμιες προκλήσεις.
Η εκ των προτέρων ολοκλήρωση και συμμετοχή μεταξύ των κρατών μελών είναι πρωταρχικής σημασίας. Ο σχεδόν συντονισμός της οικονομικής διευθέτησης, οι ενισχυμένες διοικητικές πορείες δράσης και η κοινή δέσμευση για οικονομική ευρωστία είναι βασικά.
Η προτεραιότητα της συνολικής και οικονομικής ανάπτυξης είναι σημαντική. Οι οικονομικές ρυθμίσεις πρέπει να αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές ανισορροπίες, να ενισχύουν τη δημιουργία εργασίας και να προάγουν τη φυσική υποστηρισιμότητα για να εγγυώνται την ευημερία όλων των πολιτών της ΕΕ.
Η ΕΕ έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει καθολικές διαμάχες σχετικά με την εφικτή βελτίωση, την ανταλλαγή και τη νομισματική σταθερότητα και να αναπτυχθεί ως πρωτοπόρος παγκοσμίως στη χρηματοοικονομική διαχείριση. Η βιώσιμη διοίκηση απαιτεί μια συνδεδεμένη προσέγγιση και μια δέσμευση για κοινές αξίες.
Η νέα Ευρωπαϊκή Οικονομική Διοίκηση θα είναι μια ενεργητική και πολύπλευρη έννοια που αντικατοπτρίζει το προοδευτικό ταξίδι της ΕΕ προς την οικονομική σταθερότητα, την ολοκλήρωση και τη δύναμη. Η πρόοδός του έχει διαμορφωθεί από χρόνιες εξελίξεις, οικονομικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και καθοδηγούμενες αντιδράσεις ρύθμισης. Καθώς η Ευρώπη αγκιστρώνεται με τις προκλήσεις του 21ου αιώνα, αυτό το έγγραφο επισημαίνει την πολυπλοκότητα αυτού του προοδευτικού συστήματος χρηματοοικονομικής διαχείρισης και διερευνά τις προτάσεις, τις προκλήσεις και τη μελλοντική πορεία. Με αυτόν τον τρόπο, επισημαίνει ότι συμβάλλει σε μια καλύτερη, πολύ καλύτερη, υψηλότερη, ισχυρότερη, βελτιωμένη">μια υψηλότερη κατανόηση της ευρωπαϊκής έκτασης και του ταξιδιού για μια πιο εύπορη, συντεταγμένη και διατηρήσιμη Ευρωπαϊκή Ένωση.
ΣΚΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Ο λόγος μιας σχολαστικής πρότασης, ιδιαίτερα μιας διατριβής, είναι κάτι περισσότερο από μια ασήμαντη εισαγωγή διερεύνησης. Είναι ένα νοητικό ταξίδι, μια εξερεύνηση για κατανόηση και μια δέσμευση για πληροφορίες σε έναν συγκεκριμένο τομέα. Το θέμα αυτής της πρότασης, με τίτλο «Η σύγχρονη ευρωπαϊκή χρηματοοικονομική διακυβέρνηση», είναι πολύπλευρο και αποτελεί μια εις βάθος σκέψη για την ευρωπαϊκή χρηματοοικονομική διαχείριση, την αυθεντική βάση, τη ροή, τα αποτελέσματα και την πορεία προς τα εμπρός. Αυτό το έγγραφο απεικονίζει τους γενικούς στόχους του προβληματισμού και τη σημασία του για μακρινούς καλύτερους, πολύ καλύτερους, υψηλότερους, ισχυρότερους, βελτιωμένους">μια βελτιωμένη κατανόηση του προοδευτικού συστήματος χρηματοοικονομικής διαχείρισης της ΕΕ.
Ο στόχος αυτής της εργασίας είναι να διερευνήσει τον περίπλοκο κόσμο της ευρωπαϊκής χρηματοοικονομικής διοίκησης και να ρίξει φως στην πολυπλοκότητα, την πρόοδο και την τρέχουσα κατάστασή του. Είναι μια διανοητική προσπάθεια που επικεντρώνεται στον εντοπισμό των μέσων, των ρυθμίσεων και της διδασκαλίας που υποστηρίζουν το σύστημα χρηματοοικονομικής διαχείρισης της ΕΕ.
Αυτή η σκέψη σχετικά με τα σημεία για να παρέχει στον χρήστη μια ολοκληρωμένη, μακροχρόνια κατανόηση της ανάπτυξης της ευρωπαϊκής χρηματοοικονομικής διαχείρισης. Ακολουθώντας τις ρίζες, τις ανακαλύψεις και τα βασικά λεπτά, θέτει τα θεμέλια για μια πιο εις βάθος έρευνα της παράστασης και μακροπρόθεσμα.
Μέσα από διεξοδική έρευνα και διερεύνηση, αυτή η εξέταση εξετάζει την τρέχουσα κατάσταση της ευρωπαϊκής χρηματοοικονομικής διοίκησης και δίνει κομμάτια γνώσης για τα στοιχεία, τις προκλήσεις και τα αποτελέσματά της. Αναλύει επίσης θεμελιωδώς τις δομές και τις ρυθμίσεις που διαμορφώνουν τη λήψη χρηματοοικονομικών αποφάσεων εντός της ΕΕ.
Αναζητώντας στο παρελθόν πληροφορίες για τον σκοπό της διεκδίκησης, αυτό σκεφτόταν σημεία που θα συμβάλουν στην επιστημονική ομιλία για την ευρωπαϊκή οικονομική διαχείριση. Δίνοντας εμπειρίες που βασίζονται σε δεδομένα και μια λεπτή κατανόηση του ζητήματος, επισημαίνει ότι πρέπει να συμπεριληφθεί μια αχρησιμοποίητη άποψη στη γραφή σχετικά με αυτό το κρίσιμο θέμα.
Ερώτηση σχετικά με τακτικά διακρίνει τρύπες σε υπάρχουσες πληροφορίες - ζώνες όπου οι ερωτήσεις παραμένουν αναπάντητα ή δεν διερευνώνται πλήρως. Αυτό το έγγραφο επισημαίνει την αντιμετώπιση μερικών από αυτές τις ρωγμές και δίνει σαφήνεια και ρυθμίσεις για τον χρήστη.
Η επιστημονική έρευνα σχετικά με τις εφαρμογές στη γη, ιδιαίτερα στην προσέγγιση και τη λήψη αποφάσεων. Αυτό εξετάζει σημεία για την παροχή συμβουλών στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, τους ακαδημαϊκούς και τους εταίρους που περιλαμβάνονται στην ευρωπαϊκή χρηματοοικονομική διοίκηση παρέχοντας εμπειρίες και προτάσεις βασισμένες σε στοιχεία.
Ένα από τα πιο σημαντικά σημεία αυτής της εργασίας είναι να ενθαρρύνει τη βασική αξιολόγηση. Εξουσιοδοτεί τους χρήστες να κλειδώσουν με το θέμα, να αντιμετωπίσουν τις υποψίες και να εξετάσουν τις πιο εκτενείς προτάσεις της ευρωπαϊκής οικονομικής διοίκησης.
Αυτό το άρθρο αναλύει τόσο τους θριάμβους όσο και τις απογοητεύσεις της ευρωπαϊκής οικονομικής διοίκησης. Ενισχύει τον προβληματισμό σχετικά με το τι λειτούργησε καλά και πού απαιτούνται αλλαγές.
Η οικονομική διαχείριση δεν είναι δίκαιη μια εξειδικευμένη εργασία, έχει σημαντικές ηθικές και κοινωνικές προτάσεις. Αυτή η διανομή δίνει ενέργεια στους χρήστες να αναλογιστούν τις ηθικές απόψεις και τις κοινωνικές προτάσεις της λήψης οικονομικών αποφάσεων.
Επιτέλους, το θέμα αυτής της εργασίας είναι να δώσει οδηγίες για μελλοντική διερεύνηση. Με την επισήμανση των περιοχών που απαιτούν εκ των προτέρων έρευνα και εξέταση, δίνει την ενέργεια στους αναλυτές να επιλέξουν το πρόβλημα και να βουτήξουν πιο βαθιά σε συγκεκριμένες γωνίες της ευρωπαϊκής χρηματοοικονομικής διαχείρισης.
Αυτό το έγγραφο διακρίνει δρόμους για μελλοντική έρευνα και προτείνει περιοχές για περαιτέρω διερεύνηση. Δίνει μια προϋπόθεση για άλλους αναλυτές να δημιουργήσουν, να επεκτείνουν και να προχωρήσουν την έρευνα κατοχής τους.
Μέσα στο απίστευτο κεντημένο έργο τέχνης της λογικής έρευνας, αυτό το άρθρο είναι δίκαιη μια χορδή. Ο λόγος του δεν είναι να ολοκληρώσει τη διαμάχη, αλλά να ενδυναμώσει τη συνεχή μάθηση, την αποκάλυψη και την πνευματική δέσμευση.
Η Αχρησιμοποίητη Ευρωπαϊκή Οικονομική Διοίκηση δεν είναι απλώς ένα σχολαστικό εγχείρημα, αλλά ένα σκόπιμο ταξίδι στην καρδιά της ευρωπαϊκής λήψης χρηματοοικονομικών αποφάσεων. Τα σημεία του ενσωματώνουν την εξερεύνηση για πληροφορίες, τη δέσμευση για επιστημονική συζήτηση, τη βασική αξιολόγηση και την καθοδήγηση για μελλοντική έρευνα. Αυτό το έργο απεικονίζει το επίμονο ταξίδι για κατανόηση, τη λυσσαλέα δίψα για γνώση και τον μετασχηματιστικό έλεγχο του νοητικού αιτήματος. Ξεπερνά τη σελίδα και καλωσορίζει τον χρήστη για να συνδέσει την προοδευτική συζήτηση μέσα στον περίπλοκο κόσμο της ευρωπαϊκής χρηματοοικονομικής διαχείρισης.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Η Αρχική Δομή Διακυβέρνησης της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης
1.1 Οι Απόπειρες Δημιουργίας μιας Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης
Σε όλη την ιστορική της πορεία η γεωγραφική έκταση της Ευρώπης χαρακτηρίζεται από έντονες εχθροπραξίες και διαιρέσεις. Η δυνατότητα μιας κοινής ιδεολογικής πορείας αλλά και η υιοθέτηση ενός κοινού σκοπού μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα αφού οι μεγάλες πολιτισμικές διαφορές δημιουργούσαν μεγάλο χάσμα. Μετά το πέρας του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου, η Γηραιά Ήπειρος ήταν ουσιαστικά διαιρεμένη σε δύο στρατόπεδα. Από την μία η Δυτική Ευρώπη με κυρίαρχη δύναμη τις ΗΠΑ να καταλαμβάνει τη μια πλευρά κι από την άλλη η Ανατολική Ευρώπη, με κυρίαρχη δύναμη την Σοβιετική Ένωση. Έτσι η Ευρώπη έπαψε να είναι η κυρίαρχη δύναμη και την μάχη της πρωτοκαθεδρίας είχε η Σοβιετική ένωση και οι ΗΠΑ (Μαραβέγιας, 2016: 21-22).
Ήδη από το 1969, οι πολιτικοί ηγέτες που αναφέρθηκαν συμφώνησαν στην δημιουργία μιας οικονομικής και νομισματικής ένωσης κι επίσης συμφώνησαν να εποπτεύει η ΕΚΤ τα κ-μ με κάποιους κανόνες/ λειτουργίες. Για το σκοπό αυτό, το επόμενο κιόλας έτος, συντάχθηκε η «Έκθεση Werner» προκειμένου να καταγραφούν οι απαιτούμενες ενέργειες που θα οδηγήσουν στην σύσταση της εν λόγω ένωσης (Λιαργκόβας & Παπαγεωργίου, 2018).
Στον απόηχο του Ψυχρού Πολέμου, η ιδέα για ενοποίηση και ανασυγκρότηση της Ευρωπαϊκής δύναμης ήταν ακόμα περισσότερο επιτακτική. Οι βασικότεροι εμπνευστές της ενοποίησης της Ευρώπης ήταν μεταξύ άλλων ο Schuman, ο Adenauer, ο De Gasperi, ο Jean Monnet και ο Spaak. Οι πολιτικοί αυτοί είχαν αντιληφθεί πως η δημιουργία ενός στέρεου κι ενοποιημένου ευρωπαϊκού πλαισίου ήταν απαραίτητη για την επιτυχή εκμετάλλευση των οικονομικών της πόρων. (Θεοδωρόπουλος 2006: 56-57, Μούσης, 2018: 573-574).
«Με τον όρο Οικονομική Ολοκλήρωση ή Ενοποίηση εννοούμε τη διαδικασία σταδιακής απομάκρυνσης όλων των εμποδίων και περιορισμών που υπάρχουν στο εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών, καθώς και τη μετακίνηση παραγωγικών συντελεστών μεταξύ δύο ή περισσότερων χωρών» (Θεοδωρόπουλος, 2006: 16). Ανάλογα με τον βαθμό εξέλιξης της διαδικασίας ολοκλήρωσης, αυτή μπορεί να λάβει ποικίλες μορφές και να οδηγηθεί σε διαφορετικά στάδια. Οι σημαντικότερες μορφές και στάδια που συναντούμε τόσο στη θεωρεία όσο και τη πράξη είναι η Ζώνη ελεύθερου εμπορίου ή ελεύθερων συναλλαγών, η Τελωνειακή Ένωση, η Κοινή Αγορά, η Οικονομική Ένωση, η Νομισματική Ένωση και τέλος η πλήρης Οικονομική Ένωση (Θεοδωρόπουλος, 2006: 18-19). Στον παρακάτω πίνακα απεικονίζονται τα στάδια που αναφέρθηκαν.
Πίνακας 1: Μορφές και στάδια Διεθνούς Οικονομικής Ολοκλήρωσης (Πηγή: Θεοδωρόπουλος, 2006: 19)
Αντλώντας στοιχεία από την «Έκθεση Werner», διαπιστώνουμε πως η ΟΝΕ ήταν σε θέση να διεκπεραιώσει και τα τρία στάδια από τα οποία εισήλθε . Αναλυτικότερα , τα στάδια αυτά παρουσιάζονται στην παρακάτω εικόνα.
Εικόνα 1: Τα τρία στάδια της ΟΝΕ (Πηγή: Θεοδωρόπουλος, 2006: 19)
Λαμβάνοντας υπόψη τα ζητούμενα του 1ου σταδίου της «Έκθεσης Werner» , άμεση απόρροια της υιοθέτησης ενός ενιαίου νομίσματος ήταν η ανάγκη για δημιουργία μιας κεντρικής τράπεζας , η οποία θα ήταν υπεύθυνη για τον έλεγχο του νομίσματος. Υπό το πρίσμα αυτό, σύμφωνα με τον Τσακαλογιάννη (2000:41-44), αποτέλεσμα των ενεργειών περί ενιαίου νομίσματος ήταν η αναθεώρηση της Συνθήκης της Ρώμης.
1.2 Η Θεμελίωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης
Η άνοδος του όρου Οικονομική και Χρηματοπιστωτική Ένωση στην πολιτική σκηνή έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1980. Η δημιουργία της ΟΝΕ αποτέλεσε βασικό στόχο και ουσιαστικό μέλημα για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το παρακάτω σχήμα απεικονίζει λεπτομερώς τις περισσότερες ρυθμίσεις της Συμφωνίας για τη Χρηματοπιστωτική και Χρηματοοικονομική Ένωση.
Εικόνα 1: Οι βασικότερες διατάξεις της Συνθήκης για την οικονομική και νομισματική ένωση (Πηγή: Μαραβέγιας, 2016).
Στην συνέχεια αναφέρονται επιγραμματικά οι κυριότεροι στόχοι της ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής πολιτικής (ECB, 2011).
Εικόνα 2: Οι κυριότεροι στόχοι της ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής πολιτικής (Πηγή: ECB 2011).
1.3 Η Δημοσιονομική Πολιτική και Πειθαρχία
Βασική ανάγκη της ΟΝΕ είναι να επιτύχει διατηρησιμότητα στις οικονομίες που την απαρτίζουν (ΕΚΤ 2006 και 2011). Η υποχρέωση για τη διενέργεια χρηματοδοτικών ρυθμίσεων βαρύνει τα κράτη μέλη. Σε αυτό το πλαίσιο, στην περίπτωση που η μερίδα του λέοντος των κρατών μελών επιδιώκει μια νομισματική ρύθμιση που συμβάλλει σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, ένα διοικητικό πλαίσιο θα ήταν άσκοπο. Εν πάση περιπτώσει, στην περίπτωση που αυτό δεν συμβαίνει, αλλά οι περισσότερες οικονομίες εμφανίζουν ελλείμματα, τότε υπάρχει πιθανότητα να υπάρξει δυστυχία της δημοσιονομικής ευρωστίας. Η κατανόηση για την επιβεβαίωση των εθνών που επιθυμούν να συνδεθούν με την ΟΝΕ είναι συνεπώς ότι θα πρέπει να έχουν ορισμένα κριτήρια και, ειδικότερα, το δημοσιονομικό έλλειμμα θα πρέπει να είναι έως 3% του ΑΕΠ και οι ανοικτές υποχρεώσεις κάτω από το 60% του ΑΕΠ.
Tα κριτήρια αυτά θα πρέπει να τηρούνται και μετά την ένταξή τους στην Ευρωζώνη. Ειδικότερα, τα βασικότερα κριτήρια είναι αυτά που παρουσιάζονται στην παρακάτω εικόνα.
Εικόνα 2: Τα κριτήρια της ΕΚΤ (Πηγή: άρθρο 126 της ΣΛΕΕ)
Προκειμένου όμως να διασφαλιστεί πειθαρχία σε δημοσιονομικό επίπεδο, δημιουργήθηκε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης το 1997. Όμως με την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος του ευρώ ήταν επιτακτική η ανάγκη αναθεώρησής του όπως και συνέβη το 2005. Ειδικότερα, , το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης δημιουργήθηκε χρονικά κατά την περίοδο σχηματισμού της τρίτης φάσης της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ). Ο πρώτος Κανονισμός αφορούσε την επίβλεψη των δημοσιονομικών θέσεων και του συντονισμού των οικονομικών πολιτικών και ο δεύτερος Κανονισμός την εφαρμογή της διαδικασίας που αφορά τα υπερβολικά ελλείμματα (άρθρο 126 ΣΛΕΕ).
1.4 Ειδικά Όργανα της Ευρωζώνης και Εξωτερική Εκπροσώπηση
Στην συνέχεια παρατίθενται κατάλογος με τα βασικότερα θεσμικά όργανα της ΟΝΕ , τα οποία στοχεύουν στον έλεγχο και συντονισμό μεταξύ των χωρών της ΕΕ και της Ευρωζώνης γενικότερα. Αναλυτικότερα, σταχυολογούνται τα εξής:
Εικόνα 3: Ειδικά Όργανα της Ευρωζώνης (Ιδία Επεξεργασία)
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Η Χρηματοπιστωτική Κρίση του 2008 και το Εννοιολογικό της Περιεχόμενο
2.1 Οι Συνθήκες της Νομισματικής Ένωσης πριν από την Κρίση
Με την Συνθήκη του Μάαστριχτ μάλιστα το 1991, όλα τα κράτη που ασπάστηκαν την συνθήκη αυτή και επεδίωκαν να ενταχθούν στην ΟΝΕ, ήταν υποχρεωμένα να υποκύψουν σε ορισμένους δημοσιονομικούς και νομισματικούς κανόνες. Οι κανόνες αυτοί αφορούσαν μακροοικονομικά και μικροοικονομικά μεγέθη όπως ενδεικτικά το εθνικό χρέος, τον πληθωρισμό, τις ισοτιμίες, δηλαδή μεγέθη που επηρέαζαν την νομισματική πολιτική και κατ επέκταση την εγχώρια οικονομία αλλά και την ενιαία αγορά. Καθοριστικό ρόλο στο όλο εγχείρημα έπαιξε και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στην οποία μάλιστα συμπεριλαμβάνονταν πολλές από τις κεντρικές τράπεζες των κρατών –μελών.
Η υιοθέτηση του ευρώ τάραξε το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα που στηρίζεται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και για τον λόγο αυτό κρίθηκε απαραίτητο να δημιουργηθούν κάποιοι κανόνες. Έτσι τον Ιούνιο του 1997, θεσπίστηκε το Σύμφωνο Σταθερότητας κι Ανάπτυξης (ΣΣΑ), με απώτερο σκοπό την επίτευξη ισοσκελούς δημοσιονομικής πολιτικής. Αυτό θα εξασφάλιζε σταθερότητα από την στιγμή που θα επιτυγχάνονταν σταθερότητα του νομίσματος (Ngai 2012), (Hix and Høyland 2011). Να σημειωθεί βέβαια στο σημείο αυτό, πως παρά την θέσπιση των κανόνων η Γερμανία αποτέλεσε την πρώτη χώρα που παραβίασε τους κανόνες αυτούς το 2002 , με απώτερο σκοπό τον περιορισμό των κυβερνήσεων για υψηλό πληθωρισμό (Wyplosz, Nickell and Wolf 2006).
Το 1999, στην τρίτη φάση της ΟΝΕ εμφανίστηκε ο μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών και αφορά τη δυνατότητα που έδωσε η ΕΕ στις χώρες που δεν συμμετέχουν στην ευρωζώνη αλλά ανήκουν στην ΕΕ να προετοιμαστούν ώστε κάποια στιγμή να μπορέσουν να υιοθετήσουν το ευρώ ως βασική νομισματική μονάδα μέσα από υγιείς πολιτικές. Να σημειωθεί ωστόσο πως αν και σε γενικές γραμμές έγιναν πολλές προσπάθειες για να επιτευχθεί δημοσιονομική πολιτική και να επωφεληθεί το σύνολο, εντούτοις το κάθε κράτος – μέλος ήταν υπεύθυνο για τις κινήσεις τους και δεν υπήρχε εγγύηση για την αποφυγή δημοσιονομικού ελλείμματος. Αυτό δημιούργησε προβλήματα , καθώς «ο προϋπολογισμός είναι άμεσα συνάρτηση των δημοσίων επενδύσεων, γεγονός που με την σειρά τους επηρεάζει τις αποταμιεύσεις και την ροή χρήματος» (Τσακαλογιάννης, 2000,σελ 89-92).
Ανάπτυξη και πληθωρισμός μειώνουν το χρέος κατά 25% (πίνακας) Πηγή: newmoney
Μεταβολή του Δημοσίου Χρέους ανά Πρωθυπουργό : r/greece
2.3 Τα Αίτια της Κρίσης του 2008
Συνεχίζοντας με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ξεκίνησε στις ΗΠΑ και έφτασε σιγά-σιγά στο κατώφλι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορεί αρχικά να εμφανίστηκε στις αγορές των ΗΠΑ, αλλά επηρέασε όλες τις παγκόσμιες αγορές, υπογραμμίζοντας έτσι τη στενή σχέση μεταξύ της αμερικανικής διαφήμισης και όλων των άλλων, συμπεριλαμβανομένης της ευρωπαϊκής. Ειδικότερα, στην Ευρώπη, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης υποχρεώσεων, η οποία ήταν αποτέλεσμα της κατάρρευσης των αμερικανικών νομισματικών αγορών, συνέβη εκείνη τη στιγμή και επηρέασε απερίφραστα τα έθνη του Νότου (Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία). Σε αυτό το περιβάλλον, υπήρξε μια εξαιρετική αμηχανία στις ελλείψεις μεταξύ των εθνών της Ευρώπης, δηλαδή τα έθνη του Νότου είχαν εξαιρετικά εκτεταμένες υποχρεώσεις σε σύγκριση με τα πιο οικονομικά δημιουργημένα έθνη του Βορρά... Με αυτόν τον τρόπο, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετατράπηκε από εδαφικό ζήτημα της Αμερικής σε παγκόσμιο. Στην πραγματικότητα, η κατάρρευση της Lehman Brothers, της τέταρτης μεγαλύτερης επιχειρηματικής τράπεζας εντός των ΗΠΑ, στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, έλεγξε τη μεγαλύτερη μεταπολεμική παγκόσμια έκτακτη ανάγκη που σχετίζεται με το χρήμα (Λιαργκόβας & Παπαγεωργίου, 2018, σσ. 542-543).
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Κενά του συστήματος Διακυβέρνησης της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης
3.1 Αστοχίες στην Αρχιτεκτονική και Δόμηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης
Η αρχική αρχιτεκτονική της ΟΝΕ βασιζόταν ουσιαστικά στην κοινή χρηματοπιστωτική προσέγγιση και στη νομισματική σύμβαση, δύο εστίες που δεν είχαν καθοριστεί με έμφαση. Οι διαμορφωτικές δυσαρέσκειες και τα συστημικά κενά της ΟΝΕ οδήγησαν σε μια δομή που δεν ήταν σταθερή, γεγονός που μπορεί να οφείλεται στην αλήθεια ότι βρισκόταν σε πρώιμο στάδιο (Kotios et al 2013). Υπό το πρίσμα των δυσαρέσκειων, σε εκείνο το σημείο αναλύεται ποια ήταν τα ρήγματα που προκάλεσαν ζητήματα και δονήσεις, ενεργοποιώντας την αλλαγή της ΟΝΕ.
Αρχικά, "η ισχύς του πολιτικού βολονταρισμού έναντι της οικονομικής λογικής" (Kotios et al 2013). Ο σημαντικότερος λόγος για τη δημιουργία της ΟΝΕ ήταν η απαίτηση της Ιταλίας και της Γαλλίας να απελευθερωθούν από τον νομισματικό έλεγχο της Γερμανίας (Starbatty 2006). Στη συνέχεια, βέβαια, απαιτούσαν να δημιουργήσουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η οποία ήταν άλλωστε ο εξαιρετικός στόχος του γερμανικού ελέγχου. Με βάση αυτό, εστιάζεται ότι οι ενώσεις που σχετίζονται με το χρήμα είναι αποτέλεσμα και αποτέλεσμα των πολιτικών ενώσεων.
Μια ενθαρρυντική ρήξη ήταν η οικονομική και χρηματοπιστωτική ένωση κρατών με ποικίλες οικονομικές, πολιτικές και σχετικές με το χρήμα παραδόσεις, συμπεριφορές και διακρίσεις. Για όλους τους σκοπούς, αυτό υποδηλώνει ότι ανάλογα με την ιστορία της χρηματοοικονομικής προσέγγισης και την προέλευσή της, διαμορφώνονται ξεχωριστές ιδιότητες των συμπεριφορικών σχεδίων των χωρών. Με βάση αυτό, άλλες χώρες δίνουν έμφαση σε επεκτατικές προσεγγίσεις για την ενίσχυση των διεκδικήσεων και των υποθέσεων, άλλες στη χρηματοοικονομική βελτίωση και άλλες στη δύναμη που σχετίζεται με το χρήμα. Το είδος της διευθέτησης που παίρνουν εξαρτάται και επηρεάζεται από την ιστορία και τις εμπειρίες των χωρών (Starbatty, 2006).
Η σκέψη στο εσωτερικό της ΟΝΕ των χωρών με διαφορετική ανταγωνιστικότητα και μετατοπισμένα ανοίγματα στη διάταξη εκκίνησης είναι ένα άλλο γνήσιο κενό που έχει δημιουργήσει ζήτημα για τη συνοχή της ΟΝΕ. Πιο συγκεκριμένα, "η διευθέτηση μιας ένωσης που σχετίζεται με το χρήμα συνεπάγεται αύξηση του εσωτερικού ανταγωνισμού και βοήθεια από την αξιοπιστία να επηρεαστεί μέσω αλλαγών στις πραγματικές ανταλλαγές ή στην προσφορά μετρητών" (Thygessen, 1999). Η αλήθεια ότι η επικοινωνία των πάντων με ένα ενιαίο μετρητό έκανε συγκρίσεις μεταξύ των χωρών και διεύρυνε τον εμπορικό ανταγωνισμό στην Ευρώπη.
Η μη εμφάνιση συστημάτων διαφυγής και διαχείρισης έκτακτης ανάγκης ήταν ένα πραγματικό ζήτημα στο πλαίσιο της βασικής δομής της ΟΝΕ, επειδή δεν είχε καταλήξει σε ένα στοιχείο της αποφυγής των ρυθμίσεων, του ελέγχου, της εξέτασης και της αξιολόγησης σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, υπολογίζοντας τις επιπτώσεις της ανησυχίας. Οι επιλεγμένοι ιθύνοντες της ΟΝΕ παραμέλησαν λανθασμένα την περίπτωση υποχώρησης και κρίσης των νομισματικών συστημάτων.
Μεγαλώνοντας πάνω στις υπερτονισμένες δυσαρέσκειες, υπάρχουν ακόμη πολλά που πρέπει να αναλυθούν, αλλά επιπλέον μέσα στις υπάρχουσες ρήξεις που έχουν επισημανθεί, υπάρχουν ακόμη πολυάριθμα σημεία που πρέπει να ελεγχθούν ευρύτερα.
3.2 Η Κρίση της Οικονομίας και η Κρίση του Συστήματος Διακυβέρνησης της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης
Συμφωνώντας με τους Kotios και Pavlidis (2011), οι εξηγήσεις που σχετίζονται με τα χρήματα της κρίσης είναι η αιτία και όχι η αιτία των προβλημάτων. Η επικίνδυνη επίδειξη συμπεριφοράς καθώς και η επιλογή των εκτός βάσης αιχμών οδηγούν σε χρηματοοικονομικές προσεγγίσεις που συμβάλλουν στη δημιουργία νομισματικών δυνατοτήτων. Στη συνέχεια, η δυνατότητα που σχετίζεται με τα μετρητά και τις υποχρεώσεις του 2008 εντός της Ευρωζώνης συγκεκριμένα ήταν το αποτέλεσμα της αποκάλυψης των off-base ασκήσεων της οργάνωσης της ΟΝΕ (Kotios et al. 2013).
Αρχικά, η κρίση ανέδειξε τη σπατάλη της ΟΝΕ να απαιτήσει επιλογές που φάνηκε να εξομαλύνουν τις επιπτώσεις της κρίσης στην κοινωνία. Δεν έκανε μια κοινή στρατηγική και αντέδρασε με εξαιρετική καθυστέρηση στη διαχείριση της κρίσης και της ρευστότητας στο εσωτερικό των χωρών του Νότου, που συμπίπτουν με την Ελλάδα. Η απαίτηση για ένα θεσμοθετημένο σύστημα διαχείρισης της κρίσης και των τμημάτων του έργου προκάλεσε σύγχυση όσον αφορά την κατανομή των τμημάτων. Η υπαγωγή πολυάριθμων ρυθμίσεων, όπως το Eurogroup, το ECOFIN, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κ.λπ. αντί να συμβάλει στην εξομάλυνση, δημιούργησε ένα πιο γνήσιο πρόβλημα, καθώς έδρασαν χωρίς συντονισμό. Με την επέκταση, το ΔΝΤ, τα "γραφεία αξιολόγησης", το πιο ολοκληρωμένο όργανο που σχετίζεται με τα μετρητά και οι μηχανές "7/8" (G7/8) και "20" (G 20) είχαν επιπλέον ζωηρή παρουσία χωρίς να επιτυγχάνουν αποκλιμάκωση. επιτάχυνση της κατάστασης).
"Η απαίτηση για μια επιτυχημένη έναρξη οδηγείται κατ' αυτόν τον τρόπο από την απογοήτευση για την εποπτεία της έκτακτης ανάγκης. Αρχικά, ο συνήθης γαλλογερμανικός κόμβος δεν λειτούργησε αποτελεσματικά, όπως στο παρελθόν, λόγω των διαφορετικών εσωτερικών πολιτικών συνθηκών, της διεπαφής και των εκλεπτυσμών των πολιτικών πρωτοπόρων τους. Πολυάριθμες κυβερνήσεις στις χώρες της ΟΝΕ επέλεξαν τη θέση τους απέναντι στην κρίση με βάση εσωτερικές πολιτικές σκέψεις αντί για την κοινή (συλλογική) ίντριγκα" (Seidel, 2008).
Επιτέλους, θα έπρεπε να είναι γνωστό ότι όταν οι συνθήκες θριάμβου χαρακτηρίζονται από προβληματισμούς γνήσιου σοβινισμού καθώς και λαϊκισμού, τότε η πολιτική οργάνωση των προσώπων έρχεται αντιμέτωπη με το ζήτημα της διατηρήσιμης χρηματοδότησης των χωρών. Υπό αυτό το πρίσμα, ελέγχονται ασυνήθιστες περιπτώσεις, όπως το αίτημα μερικών για κράτη που βρίσκονται σε κρίση να πραγματοποιήσουν ενδελεχή και σε γενικές γραμμές βραχυπρόθεσμα προγράμματα αλλαγής (Meyer, 2010).
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: Η Νέα Ευρωπαϊκή Διακυβέρνηση
4.1 Η Νέα Ευρωπαϊκή Διακυβέρνηση και τα έξι νομοθετικά μέτρα
Η νομισματική έκτακτη ανάγκη του 2008 εντός της Ευρωζώνης και η επακόλουθη έκτακτη ανάγκη υποχρεώσεων ενεργοποίησαν την τροποποίηση της ευρωπαϊκής διοίκησης και την αντιμετώπιση των ελλείψεων και των ρωγμών. Η αρχή της εξουσιαστικής μηχανικής της χρηματοοικονομικής διοίκησης της ΕΕ δεν μπόρεσε να περιμένει και να αντιμετωπίσει τις περιστάσεις που ακολούθησαν, οι οποίες βύθισαν συνολικά την ευρωπαϊκή οικονομία.
Ο λόγος για την αναμόρφωση της ευρωπαϊκής οικονομικής διοίκησης της Ευρώπης ήταν διττός. Από τη μία πλευρά, η οικονομία της Ευρώπης και τα έθνη που είχαν θέση στην Ευρωζώνη έπρεπε να προστατευθούν από μελλοντικές επερχόμενες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, και από την άλλη πλευρά, οι οικονομίες και η κοινωνία έπρεπε να διαχειριστούν τα αποτελέσματα της έκτακτης ανάγκης για να μπορέσουν να επιβιώσουν (Λιαργκόβας & Παπαγεωργίου, 2018: 541-547. Κατ' αυτόν τον τρόπο, παρά τα συγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών εθνών, το σύγχρονο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οικονομικής διαχείρισης άρχισε να απαιτεί διαμόρφωση το 2010.
Στο αρχικό στάδιο, συμφωνήθηκε να γίνουν στοιχεία για την υποστήριξη και τη σταθεροποίηση του ευρώ, ενώ παράλληλα δόθηκε δημοσιονομική βοήθεια στα έθνη που αντιμετώπιζαν περισσότερα προβλήματα όσον αφορά τη δημοσιονομική σταθερότητα (Λιαργκόβας & Παπαγεωργίου, 2018: 541-547). Αρχικά, συστάθηκε η Ευρωπαϊκή συνιστώσα ευρωστίας (ESM) και διατάχθηκαν έξι διοικητικά μέτρα , τα οποία είναι νομοθετικές πράξεις και έγιναν γνωστά ως "η δέσμη των έξι έγκυρων μέτρων" ή "η δέσμη των έξι έγκυρων μέτρων" ή "το εξάπτυχο", και εμφανίζονται στον παρακάτω πίνακα.
Εικόνα 3: Η «δέσμη των έξι νομοθετικών μέτρων» (Πηγή: Χρυσομάλλης, 2018: 75)
«Οι εν λόγω νομοθετικές πράξεις τέθηκαν σε ισχύ τον Δεκέμβριο του 2011, τροποποιώντας τους κανόνες του ΣΣΑ και ενισχύοντας την εφαρμογή του. Με τον Κανονισμό (ΕΕ) 1173/2011 επιδιώχθηκε η βελτίωση του κυρωτικού μηχανισμού, με σκοπό τη διασφάλιση της αποτελεσματικότητας της εφαρμογής του νέου πλαισίου οικονομικής διακυβέρνησης.Οι κυρώσεις αφορούν τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης που αποκλίνουν και εξακολουθούν να μην συμμορφώνονται είτε στο προληπτικό είτε στο κατασταλτικό σκέλος, ενώ με κυρώσεις απειλούνται επίσης και τα κράτη που παραποιούν τα στοιχεία τους» (Χρυσομάλλης, 2018: 79).
Μολονότι η επιβολή κυρώσεων προβλεπόταν και στο προϋπάρχον καθεστώς, ποτέ δεν συναντήσαμε την επιβολή κάποιας κύρωσης. Με τον Κανονισμό (ΕΕ) 1173/2011 «εφαρμόζεται ο κανόνας της ‘’αντίστροφης ειδικής πλειοψηφίας’’ προκειμένου να επιτευχθεί η αυτοματοποίηση της διαδικασίας επιβολής που θα οδηγήσει στη βελτίωση του κυρωτικού μηχανισμού. Τούτο σημαίνει ότι η πρόταση της Επιτροπής για επιβολή κυρώσεων θα υιοθετείται από το Συμβούλιο αυτόματα εκτός εάν υπάρχει ειδική πλειοψηφία για την απόρριψη της πρότασης» (Χρυσομάλλης, 2018: 79, 83-84, Bauer & Becker, 2014: 219-220).
Με τον Κανονισμό (ΕΕ) 1177/2011 επανέρχεται στο προσκήνιο το κριτήριο του δημόσιου χρέους μέσω του καθορισμού ενός νέου αριθμητικού κριτηρίου αναφοράς του χρέους. Με τους Κανονισμούς (ΕΕ) 1174/2011 και 1176/201125 «επιχειρείται για πρώτη φορά η πρόληψη, ο έγκαιρος εντοπισμός και η διόρθωση τυχόν υπερβολικών μακροοικονομικών ανισορροπιών επεκτείνοντας με αυτόν τον τρόπο το πεδίο εποπτείας και παράλληλα συνδράμοντας στην αποτελεσματικότητα της δημοσιονομικής εποπτείας» (Χρυσομάλλης, 2018: 84-85).
Σε ετήσια βάση η Επιτροπή συντάσσει Έκθεση η οποία βασίζεται στα αποτελέσματα των δεικτών και σε άλλες συναφείς οικονομικές και χρηματοπιστωτικές αναλύσεις, προκειμένου να ανιχνεύσει πιθανές ανισορροπίες. Στο πλαίσιο αυτό υπάρχουν κράτη τα οποία αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ανισορροπιών σε μακροοικονομικό επίπεδο. Με την παρέμβαση της Επιτροπής διασφαλίζεται μέσα από έλεγχο κι ενδελεχή επισκόπηση αν όντως το κράτος αυτό αντιμετωπίζει τέτοιου είδους ανισορροπίες. Στην περίπτωση που η Επιτροπή αποφανθεί το πρόβλημα , τότε παρεμβαίνει το Συμβούλιο το οποίο μέσα από την θέσπιση προληπτικών μέτρων προσπαθεί να συνδράμει στο οικείο κράτος. Στην ακραία περίπτωση που τα μέτρα αυτά δεν επαρκούν τότε το οικείο κράτος τίθεται σε Διαδικασία Υπερβολικών Ανισορροπιών (ΔΥΑ). Στο πλαίσιο αυτό, «το εν λόγω κράτος μέλος θα πρέπει να υποβάλει σχέδιο διορθωτικών μέτρων με σαφή χάρτη πορείας και προθεσμίες για την εφαρμογή διορθωτικών μέτρων υπό την επιτήρηση της Επιτροπής» (European Commission, 2011, EUR-Lex, 2016).
4.2 Euro plus - Μάρτιος 2011
Κατόπιν παροτρύνσεως της Γαλλίας και της Γερμανίας υιοθετήθηκε τον Μάρτιο του 2011 το Σύμφωνο Euro Plus, ως ο αυστηρότερος διάδοχος του ΣΣΑ. «Συνυπογράφηκε από όλους τους αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων μελών της Ευρωζώνης και επιπλέον συμμετείχαν η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Δανία, η Λιθουανία και η Λετονία. Οι μόνες χώρες που δεν υπέγραψαν το Σύμφωνο ήταν η Βρετανία, η Ουγγαρία, η Δημοκρατία της Τσεχίας και η Σουηδία» (Nugent, 2012: 622, Λιαργκόβας & Παπαγεωργίου, 2018: 545).
Το Σύμφωνο σκοπεί στην ενίσχυση του οικονομικού πυλώνα της ΟΝΕ, τη βελτίωση της ποιότητας του οικονομικού συντονισμού στην ζώνη του ευρώ και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας. Οι επιδιωκόμενοι στόχοι του Συμφώνου συνοψίζονται ως εξής (EUCO 10/11, 2011:15):
- «Προώθηση της ανταγωνιστικότητας.
- Προώθηση της απασχόλησης.
- Περαιτέρω συμβολή στη διατηρησιμότητα των δημόσιων οικονομικών.
- Ενίσχυση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.»
4.3 Η Συνθήκη Για Τη Σταθερότητα, Το Συντονισμό Και Τη Διακυβέρνηση (ΣΣΣΔ)
Η Συνθήκη για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό Και τη Διακυβέρνηση (ΣΣΣΔ) υπογράφηκε το 2012 με σκοπό να ενισχυθεί η « δέσμη των έξι νομοθετικών μέτρων» που αναλύθηκαν σε προηγούμενη ενότητα. Μέσω του Συμφώνου αυτού, το οποίο τέθηκε σε ισχύ τον Ιανουάριο του 2013, τα κράτη μέλη της ΕΕ πλην του Ηνωμένου Βασιλείου, της Δημοκρατίας της Τσεχίας και της Κροατίας δεσμεύτηκαν να ενσωματώσουν στο εθνικό τους δίκαιο την υποχρέωση να παρουσιάζουν ισοσκελισμένους ή πλεονασματικούς προϋπολογισμούς (χρυσός κανόνας). Το βασικό κίνητρο για τη δημιουργία του « Δημοσιονομικού Συμφώνου» όπως έμενε γνωστό ήταν η επίτευξη δημοσιονομικής πειθαρχίας στις κυβερνήσεις των χωρών που ανήκουν στην ζώνη του ευρώ.
«Σε περίπτωση μη επίτευξης του στόχου αυτού λαμβάνουν άμεσα μέτρα, ενώ στη χειρότερη περίπτωση μπορούν να εμφανίσουν διαρθρωτικό έλλειμμα ίσο με το 0,5% του ΑΕΠ τους. Εάν το δημόσιο χρέος ενός κράτους μέλους είναι άνω του 60% του ΑΕΠ του, τότε αυτό θα πρέπει να μειώνεται κάθε έτος κατά 1/20 ή 5%. Κράτη μέλη με έλλειμμα άνω του 3% υπόκεινται άμεσα σε κυρώσεις, εκτός εάν η πλειοψηφία των κρατών μελών της Ευρωζώνης το αποτρέψει. Το Δικαστήριο της ΕΕ θα κρίνει την ενσωμάτωση στο εθνικό δίκαιο των ρυθμίσεων του Συμφώνου, ενώ σε περίπτωση απόφασης περί μη συμμόρφωσης επιβάλλεται πρόστιμο ίσο με 0,1% του ΑΕΠ του απείθαρχου κράτους μέλους. Τέλος, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης το κράτος μέλος δεν δύναται να λάβει βοήθεια από το ESM» (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο,2019).
4.4 Το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο
Λίγα χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2008 και συγκεκριμένα το 2010 ήρθε στο προσκήνιο η ιδέα του ευρωπαϊκού εξαμήνου. Αυτό αποτελεί ένα σημαντικό μέσο ρύθμισης ώστε να συντονιστούν με ορθό κι εύρυθμο τρόπο οι οικονομικές πολιτικές των κρατών-μελών της ευρωπαϊκής ένωσης. Να σημειωθεί στο σημείο αυτό πως το ευρωπαϊκό εξάμηνο το οποίο αναλύεται στην παρούσα ενότητα τέθηκε σε ισχύ κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011 (Μηλιώνης, 2016).
Το ευρωπαϊκό εξάμηνο πρακτικά συμπεριλαμβάνεται στο πλαίσιο των δημοσιονομικών κανόνων και είναι υπεύθυνο για την εποπτεία της εφαρμογής των πολιτικών που επιλέγουν να εφαρμόσουν οι διάφορες κυβερνήσεις. Η ευρωπαϊκή επιτροπή μέσω του ευρωπαϊκού εξαμήνου μπορεί να προβεί σε έλεγχο και συστάσεις προς βελτίωση των δημοσιονομικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που επιλέγει να ακολουθήσει ο κρατικός μηχανισμός. Η παραπάνω διαδικασία αποτελεί το πρώτο μέρος του ετήσιου κύκλου εφαρμογής των δημοσιονομικών κανονων. Στο δεύτερο μέρος συμπεριλαμβάνεται το εθνικό εξάμηνο στο οποίο τα κράτη προβαίνουν στη εφαρμογή των πολιτικών που έχουν συμφωνηθεί τόσο από το ευρωπαϊκό συμβούλιο όσο κι από τη ευρωπαϊκή επιτροπή (Crum, 2017).
Ο βασικότερος σκοπός του εξαμήνου αυτού είναι η εξυγίανση και πρόληψη ώστε να αντιμετωπιστούν εγκαίρως οι οποίες ανακρίβειες ή αποκλίσεις της εκάστοτε κυβέρνησης από το γενικό ευρωπαϊκό όραμα.
4.5 Το Ευρωπαϊκό Σύστημα Χρηματοοικονομικής Επίβλεψης
Το Ευρωπαϊκό Σύστημα Χρηματοοικονομικής Εποπτείας (ΕΣΧΕ) μπορεί να είναι ένα πολύπλοκο και πολύπλευρο πλαίσιο που διαδραματίζει επιτακτικό ρόλο στις προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προστατεύσει τη δημοσιονομική σταθερότητα και να προωθήσει τη χρηματοοικονομική ολοκλήρωση. Το ΕΣΧΕ, το οποίο δημιουργήθηκε ως συνέπεια της παγκόσμιας έκτακτης ανάγκης του 2008 που σχετίζεται με το χρήμα, αποτελείται από μια σειρά αλληλένδετων διδασκαλιών και οργανισμών Αποτελείται από μια σειρά αλληλένδετων εκπαιδευτικών και οργανισμών, ο καθένας με σαφείς εντολές και υποχρεώσεις. Το παρόν έγγραφο αποσκοπεί στην παροχή μιας ολοκληρωμένης έρευνας του ΕΣΧΣ εξετάζοντας τη δομή, τους στόχους, τις ικανότητες και τη σημασία του στο σύγχρονο ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό περιβάλλον.
I. Ιστορική αναδρομή και δημιουργία του ΕΣΧΕ
Η παγκόσμια δημοσιονομική έκτακτη ανάγκη αποκάλυψε πραγματικές ατέλειες στο δημοσιονομικό διοικητικό σύστημα της ΕΕ. Στον απόηχο της έκτακτης ανάγκης, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής της ΕΕ αναγνώρισαν την κρίσιμη ανάγκη για ένα πιο ισχυρό και ολοκληρωμένο πλαίσιο για την εποπτεία του νομισματικού τομέα. Ως εκ τούτου, δημιουργήθηκε το 2010 το ΕΣΧΣ, μια διάταξη έγκυρων μέτρων, που περιλαμβάνει τις τρεις στήλες του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Συστημικού Κινδύνου (ΕΣΣΚ), τους Ευρωπαίους Ειδικούς Εποπτικούς Φορείς (ΕΕΦ) και τους εθνικούς ειδικούς εποπτικούς φορείς.
A. Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Συστημικού Κινδύνου (ΕΣΣΚ)
Το ΕΣΣΚ, η πρωταρχική στήλη του ΕΣΧΕ, συστάθηκε ως αυτόνομος φορέας ικανός να αναγνωρίζει και να αξιολογεί τους συστημικούς κινδύνους για την ευρωστία του δημοσιονομικού πλαισίου της ΕΕ. Ο κυριότερος στόχος του ΕΣΣΚ είναι να προβλέπει και να ανακουφίζει από τέτοιους κινδύνους, παρέχοντας έγκαιρες ειδοποιήσεις και συμβουλές διευθέτησης. B. Ειδικοί Ευρωπαίοι εποπτικοί φορείς (ΕΕΑ)
Η παρούσα στήλη του ΕΣΧΕ, οι ΕΕΑ, αποτελείται από τρεις ανεξάρτητους φορείς: Κάθε μία από τις ΕΕΑ επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο τμήμα του τομέα που σχετίζεται με το χρήμα και εγγυάται σταθερή εποπτεία σε επίπεδο ΕΕ, οι εναρμονισμένες ΕΕΑ δεσμεύονται να εκδίδουν έγκυρες εξειδικευμένες κατευθυντήριες γραμμές και κανόνες για να προωθήσουν τη συνοχή στο πλαίσιο της εφαρμογής της νομοθεσίας της ΕΕ που σχετίζεται με το χρήμα.
C. Εθνικοί εποπτικοί ειδικοί
Οι εθνικοί εποπτικοί ειδικοί της στήλης 3 συνεχίζουν να διαδραματίζουν βασικό ρόλο στην εκτέλεση των κατευθύνσεων της ΕΕ και στη διαχείριση της νομισματικής διδασκαλίας σε τοπικό επίπεδο. Οι εποπτικοί ειδικοί αναμένεται να συνεργαστούν στενά με τις ΕΕΑ και να ακολουθήσουν τους κανόνες τους για να εγγυηθούν τη σταθερή εφαρμογή του δικαίου της ΕΕ.
II. Στόχοι του ΕΣΧΕ
Το ΕΣΧΕ καθοδηγείται από ορισμένους βασικούς στόχους που συμβάλλουν στη γενική σταθερότητα και επάρκεια του δημοσιονομικού τομέα της ΕΕ
A. Εγγύηση της νομισματικής ευρωστία
Ο κυριότερος στόχος του ΕΣΧΣ είναι να διακρίνει, να αξιολογεί και να αντιμετωπίζει τους κινδύνους που απειλούν την ευρωστία του δημοσιονομικού πλαισίου. Με τον τρόπο αυτό, επιδιώκει να αποφύγει την επανάληψη δημοσιονομικών εκτάκτων αναγκών που μπορεί να έχουν εξοντωτικές επιπτώσεις στην οικονομία.
B. Ενίσχυση της ολοκλήρωσης της βιτρίνας
Ένας άλλος επιτακτικός στόχος του ΕΣΧΕ είναι η προώθηση της ολοκλήρωσης της διαφήμισης εντός της ΕΕ. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την εναρμόνιση του δημοσιονομικού ελέγχου, τη διασφάλιση ισότιμων όρων ανταγωνισμού για τη διδασκαλία χρήματος σε κράτη μέλη και την ενθάρρυνση των διασυνοριακών χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων.
C. Διασφάλιση αγοραστών και κερδοσκόπων
Το ΕΣΧΕ αποσκοπεί στη διασφάλιση των πελατών και των χρηµατοπιστωτικών ειδικών µε τον καθορισµό και την εφαρµογή κοινών µέτρων για τα χρηµατοπιστωτικά προϊόντα και τις διοικήσεις. Αυτό περιλαµβάνει τη διασφάλιση της ευθύτητας, της ευπρέπειας και του ανοίγµατος και τελικά τη δηµιουργία ασφάλειας στις αγορές της ΕΕ που σχετίζονται µε το χρήµα.
III. Ικανότητες του ΕΣΧΕ
Το ΕΣΧΕ εκπληρώνει τους στόχους του μέσω μιας σειράς ικανοτήτων που υπογραμμίζουν τον ενεργό ρόλο του στην ευρωπαϊκή νομισματική εποπτεία.
A. Εκτίμηση κινδύνων και συναγερμοί
Το ΕΣΣΚ διενεργεί αποτελεσματικές αξιολογήσεις κινδύνων και εκδίδει ειδοποιήσεις και προτάσεις για να μετριάσει τους πιθανούς κινδύνους για τη σταθερότητα που σχετίζεται με το χρήμα. Αυτό περιλαμβάνει τον έλεγχο των μακροοικονομικών προτύπων, των σχετικών με το χρήμα αγορών και των αναπτυσσόμενων κινδύνων.
B. Θέσπιση κανόνων και τεχνικών προτύπων
Η ΕΕΑ διαδραματίζει βασικό ρόλο στη θέσπιση κανόνων, δημιουργώντας εξειδικευμένα μέτρα και εκδίδοντας κανόνες για να εγγυηθεί τη σταθερή εφαρμογή των κατευθύνσεων της ΕΕ στα τμήματα της διαχείρισης λογαριασμού, των τίτλων και της προστασίας. Αυτό συμβάλλει στην εξάλειψη του διοικητικού αρμπιτράζ και στην αύξηση της επάρκειας της εποπτείας.
C. Συμμετοχή και συντονισμό
Για να επιτύχει τους στόχους του, το ΕΣΧΕ εξαρτάται από την ισχυρή συμμετοχή και τον συντονισμό μεταξύ των διαφόρων τμημάτων καθώς και των εθνικών εποπτικών ειδικών. Αυτό περιλαμβάνει την ανταλλαγή δεδομένων, τις κοινές δραστηριότητες και την κοινή υποστήριξη σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
IV. Σημασία και προκλήσεις
Το ΕΣΧΕ έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο στην ενίσχυση της νομισματικής εποπτείας στην ΕΕ. Όπως και να έχει, αντιμετωπίζει επίσης ορισμένες προκλήσεις που απαιτούν εξέταση.
A. Διάσπαση του ελέγχου
Παρά τις προσπάθειες εναρμόνισης των ελέγχων, εξακολουθούν να υπάρχουν ορισμένες αντιθέσεις στον τρόπο εποπτείας στα κράτη μέλη. Αυτές οι αντιθέσεις μπορεί να εμποδίσουν την ενσωμάτωση των διαφημίσεων και να θέσουν κινδύνους για τη νομισματική σταθερότητα.
B. Περιορισμένες εξουσίες έγκρισης
Οι εξουσίες της ΕΕΑ για την απαίτηση συντονισμού είναι περιορισμένες και ενδέχεται να αποδυναμώσουν την ικανότητά της να εγγυάται τη σταθερή εκτέλεση των κατευθύνσεων της ΕΕ. Οι εθνικές αρχές παραμένουν οι βασικές αρχές, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε αντικρουόμενη εποπτεία.
C. Προχωρημένο νομισματικό περιβάλλον
Η ταχεία βελτίωση της δημοσιονομικής καινοτομίας (FinTech) και η ανάπτυξη σύγχρονων κινδύνων, όπως οι κίνδυνοι στον κυβερνοχώρο και οι κίνδυνοι που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή, απαιτούν από το ΕΣΧΕ να προσαρμόζει και να διευρύνει επίμονα το κέντρο του.
Το Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Εποπτείας Συναφών με το Χρήμα είναι ένα ζωτικής σημασίας σύστημα που διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη διασφάλιση της δημοσιονομικής σταθερότητας εντός της ΕΕ, στη βελτίωση της ολοκλήρωσης της διαφήμισης και στην εξασφάλιση των αγοραστών. Οι τρεις στήλες - το ΕΣΣΚ, οι ΕΕΑ και τα εθνικά αφεντικά - συνεργάζονται για την υλοποίηση αυτών των στόχων μέσω της αξιολόγησης των κινδύνων, της θέσπισης κανόνων και της συμμετοχής Το ΕΣΧΣ έχει σημειώσει αξιοσημείωτη πρόοδο στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής νομισματικής εποπτείας, αλλά πρέπει να συνεχίσει να εξελίσσεται για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις που θέτουν οι μεταβαλλόμενες νομισματικές συνθήκες και οι καθορισμένες αντιθέσεις στους εποπτικούς κανόνες. Με τον τρόπο αυτό, το ΕΣΧΕ θα συμβάλει στη σταθερότητα και την ισχύ του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού πλαισίου και θα υποστηρίξει τους ευρύτερους χρηματοπιστωτικούς και χρηματιστηριακούς στόχους της ΕΕ.
4.6 Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Συστημικού Κινδύνου
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Συστημικού Κινδύνου (ΕΣΣΚ) θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό στοιχείο του διοικητικού συστήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δημιουργήθηκε μετά την παγκόσμια νομισματική κρίση του 2008. Πρωταρχικό καθήκον του ΕΣΣΚ είναι να διακρίνει και να αντιμετωπίζει τους συστημικούς κινδύνους που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν τη σταθερότητα του πλαισίου της ΕΕ που σχετίζεται με το χρήμα. Το ΕΣΣΚ διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στο γενικότερο πλαίσιο της νομισματικής εποπτείας και διεύθυνσης στην ΕΕ και η σημασία του δεν μπορεί να υπερτονιστεί. Το παρόν έγγραφο αποσκοπεί στην παροχή ενός ολοκληρωμένου ελέγχου του ΕΣΣΚ, διερευνώντας τις απαρχές, τους προορισμούς, τις ικανότητες και την επίδρασή του στο ευρωπαϊκό περιβάλλον που σχετίζεται με το χρήμα.
I. Επαληθεύσιμη ίδρυση και δημιουργία του ΕΣΣΚ
A. Παγκόσμια κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε σχέση με το χρήμα
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική έκτακτη ανάγκη του 2008 αποκάλυψε την ευαισθησία των δημοσιονομικών πλαισίων σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της ΕΕ. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης κατέδειξε ότι οι κίνδυνοι στο δημοσιονομικό τμήμα μπορεί να έχουν πραγματικές επιπτώσεις στη χρηματοπιστωτική σταθερότητα και απαίτησε ένα πιο αυστηρό εποπτικό καθεστώς σε επίπεδο ΕΕ.
B. Ίδρυση του ΕΣΣΚ
Στον απόηχο της έκτακτης ανάγκης που σχετίζεται με το χρήμα, η ΕΕ αναγνώρισε την ανάγκη για ένα εξειδικευμένο όργανο που θα εποπτεύει τους συστημικούς κινδύνους στο δημοσιονομικό τμήμα. Το ΕΣΣΚ ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2010 κάτω από την οδηγία (ΕΕ) αριθ. 1092/2010. Η ίδρυση του ΕΣΣΚ αποτέλεσε κρίσιμο σημείο αναφοράς στο πλαίσιο των προσπαθειών της ΕΕ να αλλάξει και να ενισχύσει τη νομισματική εποπτεία και κατεύθυνση και αποτελεί κρίσιμο σημείο αναφοράς στο πλαίσιο των προσπαθειών της ΕΕ να αλλάξει και να ενισχύσει την εποπτεία και τον έλεγχο που σχετίζονται με το χρήμα.
II. Στόχοι του ΕΣΣ
Το ΕΣΣΚ καθοδηγείται από μια σειρά βασικών στόχων που αποσκοπούν στην προάσπιση της δημοσιονομικής σταθερότητας εντός της ΕΕ
A. Διάκριση αποδείξεων συστημικών κινδύνων
Ο βασικός στόχος του ΕΣΣΚ είναι να εντοπίσει τους συστημικούς κινδύνους για την ευρωστία του νομισματικού πλαισίου της ΕΕ. Αυτό περιλαμβάνει την παρακολούθηση μιας σειράς συνιστωσών, υπολογίζοντας τα μακροοικονομικά πρότυπα, τις δημοσιονομικές αγορές και τους αναπτυσσόμενους κινδύνους, ώστε να εντοπίζονται οι πιθανοί κίνδυνοι κάποια στιγμή πριν από λίγο καιρό.
B. Πρόβλεψη και ανακούφιση
Μόλις αναγνωριστούν οι συστημικοί κίνδυνοι, το ΕΣΣΚ λαμβάνει προληπτικά μέτρα για την αποφυγή και την ανακούφισή τους, προειδοποιώντας και προτρέποντας τους σημαντικούς ειδικούς και ενθαρρύνοντάς τους να απαιτήσουν διορθωτικά μέτρα για την αντιμετώπιση των αναγνωρισμένων κινδύνων.
Το ΕΣΣΚ προωθεί τη συνεργασία και την ανταλλαγή δεδομένων μεταξύ εθνικών και ενωσιακών ειδικών που περιλαμβάνονται στην εποπτεία που σχετίζεται με το χρήμα. Αυτή η συνεργατική προσέγγιση εγγυάται την από κοινού αντίδραση στους συστημικούς κινδύνους και αναβαθμίζει την επάρκεια του διοικητικού συστήματος.
III. Ικανότητες του ΕΣΣΚ
Για την υλοποίηση των στόχων του, το ΕΣΣΚ εκτελεί μια σειρά από κρίσιμες ικανότητες που συμβάλλουν στη διατήρηση της δημοσιονομικής ευρωστίας εντός της ΕΕ.
Για να διακρίνει πιθανούς συστημικούς κινδύνους, το ΕΣΣΚ, σε συνεργασία με άλλους ειδικούς της ΕΕ, διενεργεί τακτικά ολοκληρωμένες αξιολογήσεις κινδύνων. Οι αξιολογήσεις αυτές περιλαμβάνουν εξέταση πληροφοριών και προτύπων, δοκιμές έκτασης της διδασκαλίας που σχετίζεται με το χρήμα και εκτιμήσεις της διασύνδεσης του νομισματικού πλαισίου.
Μία από τις πρωταρχικές ικανότητες του ΕΣΣΚ είναι να λειτουργεί ως μηχανισμός έγκαιρης προειδοποίησης: όταν αναγνωρίζει συστημικούς κινδύνους που ενδέχεται να αποδυναμώσουν τη νομισματική ευρωστία, προειδοποιεί και προτρέπει τους αρμόδιους ειδικούς, συμπεριλαμβανομένων των κρατών μελών της ΕΕ και των ελεγκτών, και τους εξουσιοδοτεί να απαιτήσουν τα θεμελιώδη μέτρα.
Το ΕΣΣΚ συμβάλλει στη διαμόρφωση των διοικητικών αντιδράσεων στους εξελισσόμενους κινδύνους, παρέχοντας συμβουλές για τη διευθέτηση προς τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και τους εθνικούς ειδικούς. Οι οδηγίες αυτές χρησιμεύουν ως οδηγός για την ανάπτυξη ενός επιτυχημένου διοικητικού συστήματος.
IV. Αξιοσημείωτο και προκλήσεις
Το ΕΣΣΚ έχει διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο στην ενίσχυση του συστήματος δημοσιονομικής σταθερότητας της ΕΕ, αλλά αντιμετωπίζει ορισμένες προκλήσεις που χρήζουν προσοχής.
Οι προτάσεις του ΕΣΣΚ δεν είναι νόμιμα επίσημες και δεν έχουν συντονισμένο έλεγχο των απαιτήσεων. Αυτός ο περιορισμός μπορεί να εμποδίσει την εκτέλεση διορθωτικών μέτρων, ιδίως στην περίπτωση που τα κράτη μέλη διστάζουν να συμμορφωθούν με τις προτάσεις.
Η επιτυχής εκτίμηση των ευκαιριών βασίζεται σε κατάλληλες και ακριβείς πληροφορίες. Η συνέχιση της συλλογής, ανταλλαγής και εξέτασης πληροφοριών μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ παραμένει πρόκληση και μπορεί να επηρεάσει την ικανότητα του ΕΣΣΚ να διακρίνει γρήγορα τους συστημικούς κινδύνους.
Η χρηματοπιστωτική σκηνή αλλάζει συνεχώς και αυξάνονται οι σύγχρονοι κίνδυνοι, όπως αυτοί που σχετίζονται με την ψηφιοποίηση και την κλιματική αλλαγή, και το ΕΣΣΚ πρέπει να προσαρμόσει και να διευρύνει το κέντρο του για να αντιμετωπίσει επιτυχώς αυτούς τους εξελισσόμενους κινδύνους.
Το ΕΣΣΚ διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στη διάκριση και την ανακούφιση από τους συστημικούς κινδύνους μέσω της αξιολόγησης κινδύνων, των στοιχείων έγκαιρης προειδοποίησης και της προτροπής διακανονισμού. Ενώ το ΕΣΣΚ έχει σημειώσει αξιοσημείωτη πρόοδο στην ενίσχυση της αξιοπιστίας που σχετίζεται με το χρήμα εντός της ΕΕ, παραμένουν προκλήσεις, όπως οι περιορισμένες εξουσίες απαίτησης και οι αυξανόμενοι κίνδυνοι. Η αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων είναι θεμελιώδους σημασίας για τη διασφάλιση της συνεχιζόμενης επάρκειας του ΕΣΣΚ στην προάσπιση της ευρωστίας της ΕΕ που σχετίζεται με το χρήμα και τη συμβολή στην ισχύ της ευρωπαϊκής οικονομίας.
4.7 Η Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών
Ο Ευρωπαίος Τραπεζικός Ειδικός (ΕΑΤ) μπορεί να είναι βασικός παράγοντας στο διοικητικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεσμεύεται να εγγυάται την ασφάλεια, την ευρωστία και την κρίση του ευρωπαϊκού τμήματος διαχείρισης λογαριασμού. Η ΕΑΤ, η οποία συστάθηκε μετά την παγκόσμια έκτακτη ανάγκη του 2008 που σχετίζεται με το χρήμα, συνέβαλε καθοριστικά στην εναρμόνιση της κατεύθυνσης διαχείρισης λογαριασμού στα κράτη μέλη της ΕΕ, στη διεξαγωγή δοκιμών ώθησης και στην προώθηση της εποπτικής συνάντησης. Το παρόν έγγραφο παρέχει μια ολοκληρωμένη εξέταση της ΕΑΤ, υπογραμμίζοντας τις απαρχές, τους προορισμούς, τις ικανότητες και τις κρίσιμες επιπτώσεις της στην ευρωπαϊκή κοινότητα διαχείρισης λογαριασμών.
I. Ιστορική αναδρομή και ίδρυση της ΕΑΤ
A. Παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 αποκάλυψε εκθαμβωτικές ελλείψεις στο χρηματοπιστωτικό διοικητικό σύστημα της ΕΕ, και συγκεκριμένα στην εποπτεία του τομέα της διακράτησης χρήματος. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης αποκάλυψε ότι οι συστημικοί κίνδυνοι στον τομέα της διαχείρισης λογαριασμού θα μπορούσαν να έχουν πραγματικά αποτελέσματα τόσο για τα κράτη μέλη όσο και για την ΕΕ στο σύνολό της.
B. Δημιουργία της ΕΑΤ
Ως αντίδραση στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η ΕΕ συμφώνησε ότι έπρεπε να δημιουργηθεί ένας εξειδικευμένος φορέας για να εγγυηθεί τη συνεπή εφαρμογή των ελέγχων διαχείρισης λογαριασμού και να ενισχύσει τη συμμετοχή των διαχειριστών των κρατών μελών: Η ΕΑΤ δημιουργήθηκε το 2010 ως ένας από τους τρεις Ευρωπαίους Ειδικούς Εποπτικούς Φορείς (ΕΕΦ) στο πλευρό του Ευρωπαίου Ειδικού Φορέα Προστασίας και Επαγγελματικών Παροχών (ΕΑΑΕΣ) και του Ευρωπαίου Ειδικού Φορέα Κινητών Αξιών και Αγορών (ΕΑΚΑΑ).
II. Στόχοι της ΕΑΤ
Οι πρωταρχικοί στόχοι της ΕΑΤ είναι η προάσπιση της νομισματικής σταθερότητας, η ενίσχυση της ολοκλήρωσης των αγορών και η ασφάλεια των πελατών στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού τμήματος διαχείρισης λογαριασμού.
A. Διοικητική εναρμόνιση
Ένας από τους σημαντικότερους στόχους της ΕΑΤ είναι η εναρμόνιση της κατεύθυνσης της διατήρησης του χρήματος στην ΕΕ. Αυτή η εναρμόνιση αποσκοπεί στο να δημιουργήσει ίσους όρους ανταγωνισμού για τις τράπεζες και την εκπαίδευση που σχετίζεται με το χρήμα, να μειώσει το διοικητικό αρμπιτράζ και να προωθήσει την ολοκλήρωση της βιτρίνας.
B. Ενθάρρυνση εποπτικών συναντήσεων
Η ΕΑΤ δεσμεύεται να προωθήσει τις εποπτικές συναντήσεις για να εγγυηθεί τη σταθερή εφαρμογή του ελέγχου διαχείρισης λογαριασμού της ΕΕ από τις εθνικές εποπτικές αρχές. Η σύνδεση αυτή βελτιώνει την εποπτική επάρκεια και συμβάλλει στη γενικότερη σταθερότητα του τομέα της διαχείρισης λογαριασμών της ΕΕ.
C. Διασφάλιση του αγοραστή
Η ΕΑΤ διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στη διασφάλιση της διασύνδεσης των πελατών, δημιουργώντας και διατηρώντας διοικητικά κριτήρια αναφοράς για την εξασφάλιση της ευθύτητας, της ευπρέπειας και της ασφάλειας των πελατών στον τομέα της διαχείρισης λογαριασμού.
III. Δυνατότητες της EBA
Η ΕΑΤ επιτυγχάνει τους στόχους της μέσω μιας σειράς βασικών ικανοτήτων που επηρεάζουν σημαντικά την ευρωπαϊκή διαχείριση του χρήματος.
A. Θέσπιση κανόνων και εξειδικευμένα μέτρα
Η ΕΑΤ είναι σε θέση να δημιουργήσει επίσημα εξειδικευμένα κριτήρια και κανόνες για να βοηθήσει να διασφαλιστεί η αξιόπιστη διαλεύκανση και εφαρμογή των κατευθύνσεων της ΕΕ για τη διαφύλαξη του χρήματος. Αυτές οι κατευθυντήριες γραμμές καλύπτουν τομείς όπως η αύξηση του κεφαλαίου, η διαχείριση των πιθανοτήτων και οι ανάγκες δημοσιοποίησης.
B. Διεξαγωγή δοκιμών ώθησης
Η ΕΑΤ διεξάγει δοκιμές πίεσης στις ευρωπαϊκές τράπεζες για να αξιολογήσει την ευελιξία τους σε δυσμενή οικονομικά σενάρια. Οι δοκιμές αυτές παρέχουν κερδοφόρα στοιχεία για την ευημερία του τμήματος διαχείρισης λογαριασμού και προσφέρουν βοήθεια για την αναγνώριση των τρωτών σημείων.
C. Διαχείριση κρίσεων
Η ΕΑΤ, σε συνεργασία με το Ενιαίο Συμβούλιο Προσδιορισμού (SRB), διαδραματίζει βασικό ρόλο στον προσδιορισμό των χρεοκοπημένων τραπεζών: δημιουργεί σχέδια προσδιορισμού και εγγυάται τη σκόπιμη επίλυση της χρηματοπιστωτικής εκπαίδευσης, ώστε να μειωθούν οι διαταραχές στο δημοσιονομικό πλαίσιο.
IV. Σημασία και προκλήσεις
Η ΕΑΤ έχει αναλάβει ζωτική δέσµευση για τη δηµοσιονοµική σταθερότητα και τη διοικητική συνοχή της Ευρώπης, αλλά αντιµετωπίζει επίσης αξιοσηµείωτες προκλήσεις.
A. Ταλαντεύσεις και εθνική διασύνδεση
Η προσαρμογή της διασύνδεσης των επιμέρους κρατών με την απαίτηση για ένα εναρμονισμένο κανονιστικό πλαίσιο αποτελεί συνεχή πρόκληση. Οι αντιθέσεις στα εθνικά συμφέροντα και ανάγκες μπορεί επιπλέον να εμποδίσουν την ΕΑΤ να προωθήσει με επιτυχία τη διοικητική σύγκλιση.
B. Μηχανική διαταραχή
Η άνοδος της δημοσιονομικής καινοτομίας (FinTech) και της ψηφιοποίησης δημιουργεί νέες προκλήσεις για την εποπτεία της διατήρησης του χρήματος και η ΕΑΤ πρέπει να προσαρμοστεί στους εξελισσόμενους κινδύνους που σχετίζονται με την ασφάλεια στον κυβερνοχώρο, την ασφάλεια των πληροφοριών και την προηγμένη διαχείριση ενός λογαριασμού.
Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ έχει απαιτήσει την επανεκτίμηση του ρόλου της ΕΑΤ στο μεταβαλλόμενο ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό τοπίο, με πιθανές προτάσεις για τα περιουσιακά στοιχεία και τις ανάγκες της.
Από την ίδρυσή της, η Ευρωπαϊκή Ειδική Αρχή Διατήρησης Χρήματος έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού διοικητικού περιβάλλοντος διαχείρισης ενός λογαριασμού. Οι ικανότητές του για τη θέσπιση κανόνων, τη δοκιμαστική δοκιμή και τις εποπτικές συνεδριάσεις συνέβαλαν συνολικά στη σταθερότητα και την ευελιξία του ευρωπαϊκού τμήματος διατήρησης χρημάτων. Όπως και να έχει, η ΕΑΤ συνεχίζει να αντιμετωπίζει προκλήσεις που σχετίζονται με την ταλάντευση, την καινοτόμο αστική διαταραχή
4.8 Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ)
Το ξέσπασμα της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 οδήγησε σε μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές αναταραχές, οδήγησε στην οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού κι έπληξε τις πιο αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης. Η ελληνική οικονομία κατά την κορύφωση του χρέους χρειάστηκε χρηματοδοτική στήριξη, η οποία δόθηκε από το σύνολο των κρατών - μελών της Ευρωζώνης. Η βοήθεια αυτή δόθηκε τόσο με την παροχή δανειακών συμβάσεων όσο και με την σύσταση νέων ευρωπαϊκών μηχανισμών οικονομική υποστήριξης (Χρυσομάλλης, 2018,σελ 126).
Το 2010 δημιουργήθηκε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ - EFSF), το οποίο αποσκοπούσε στην επίτευξη σταθερότητας σε χρηματοπιστωτικά πλαίσια. «Η ικανότητα δανειοδότησης του ΕΤΧΣ ανερχόταν στα 440 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ η διάρκεια λειτουργίας του ορίστηκε στα τρία έτη» (Nugent, 2012: 623, Λιαργκόβας & Παπαγεωργίου, 2018: 541-542). Πέραν τούτου δημιουργήθηκε κι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοοικονομικής Σταθεροποίησης (ΕΜΧΣ - EFSM), που βασίστηκε «σε κεφάλαια μέχρι 60 δισεκατομμύρια ευρώ αντλούμενα από τις χρηματοπιστωτικές αγορές, με εγγύηση από τον προϋπολογισμό της ΕΕ και η διάρκεια λειτουργίας του ΕΜΧΣ είχε οριστεί στα τρία έτη» (Nugent, 2012: 623, Λιαργκόβας & Παπαγεωργίου, 2018: 541-542).
Όμως και οι δύο αυτοί μηχανισμοί ιδρύθηκαν γρήγορα για να αντιμετωπίσουν γρήγορα την κατάσταση της χρηματοδοτικής αστάθειας κι με πολλές ελλείψεις νομικής βάσης στις Συνθήκες της ΕΕ. Αυτό οδήγησε στην ιδέα πως θα έπρεπε να ιδρυθεί ένας μηχανισμός, ο οποίος θα είχε μονιμότερο χαρακτήρα και θα μπορούσε να αντιμετωπίζει αποτελεσματικότερα τις επερχόμενες κρίσεις. Έτσι τον Μάρτιο του 2011, «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο προχώρησε στην αναθεώρηση του άρθρου 136 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης γνωστή κι ως ΣΛΕΕ καθιστώντας εφικτή την δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ - ESM)» (Balamoti, 2014,σελ 99).
Από το 2012, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) ξεκίνησε την λειτουργία του και υποστήριζε χώρες με θέματα ρευστότητας ρευστότητας (Λιαργκόβας & Παπαγεωργίου, 2018, σελ 542-543). Να σημειωθεί πως η δανειοδοτική ικανότητα ανεχόταν στα 500 δισεκατομμύρια ευρώ κι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) ήταν μεταξύ άλλων την δυνατότητα «να χορηγεί δάνεια στο πλαίσιο προγράμματος μακροοικονομικής προσαρμογής, να αγοράζει χρεόγραφα στις πρωτογενείς και δευτερογενείς αγορές χρεογράφων, να παρέχει προληπτική χρηματοδοτική συνδρομή με τη μορφή πιστωτικών γραμμών και να χρηματοδοτεί ανακεφαλαιοποιήσεις χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων μέσα από δανειοδότηση προς τις κυβερνήσεις των χωρών μελών του» (Λιαργκόβας & Παπαγεωργίου, 2018, σελ 542-543).
4.9 Η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση
Η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση (ΕΤΕ) είναι ένα από τα πιο φιλόδοξα και μετασχηματιστικά εγχειρήματα στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων προσπαθειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ενισχύσει τη δημοσιονομική της τεχνική. Η EBU, η οποία δημιουργήθηκε μετά την παγκόσμια έκτακτη ανάγκη του 2008 σε σχέση με το χρήμα, αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενός συνδεδεμένου συστήματος για την εποπτεία και τον προσδιορισμό του χρήματος εντός της ζώνης του ευρώ και στην προώθηση της ολοκλήρωσης σε σχέση με το χρήμα, βελτιώνοντας παράλληλα τη σταθερότητα. Το παρόν έγγραφο παρέχει μια ολοκληρωμένη διερεύνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης Διατήρησης Διαθεσίμων αναλύοντας τις ρίζες, τους στόχους, τα συστατικά της στοιχεία και την αξιοσημείωτη επίδρασή της στο ευρωπαϊκό δημοσιονομικό περιβάλλον.
I. Ιστορική αναδρομή και δημιουργία της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης
A. Παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση
Η παγκόσμια έκτακτη ανάγκη που σχετίζεται με το χρήμα αποκάλυψε την ευαισθησία του ευρωπαϊκού τμήματος διατήρησης χρήματος και ανέδειξε τις ελλείψεις στην ικανότητά του να διαχειρίζεται, να ελέγχει και να διαπραγματεύεται με τις τράπεζες που βρίσκονται σε αδυναμία. Η δημοσιονομική έκτακτη ανάγκη υπογράμμισε την ανάγκη για ένα πιο θεμελιωμένο σύστημα που να εγγυάται τη σταθερότητα του χρήματος.
B. Δημιουργία της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης
Ως αντίδραση στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής της ΕΕ αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια Ευρωπαϊκή Ένωση Διατήρησης Χρήματος, η οποία προωθήθηκε επίσημα το 2014. Αυτή η λαχτάρα επεκτάθηκε για να αντιμετωπίσει τα ρήγματα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής διαχείρισης ενός λογαριασμού που διαφημίζεται και να δημιουργήσει ένα σύστημα για την τραπεζική εποπτεία, τον προσδιορισμό και την προστασία των καταστημάτων σε επίπεδο Ευρωζώνης.
II. Στόχοι της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης
Η Ευρωπαϊκή Ένωση Διαχείρισης Λογαριασμών έχει σαφείς στόχους θεμελιώδους σημασίας για την αποστολή της να ενισχύσει τη σταθερότητα και την ολοκλήρωση που σχετίζονται με το χρήμα
A. Διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας
Ένας από τους θεμελιώδεις στόχους της EBU είναι η βελτίωση της γενικής σταθερότητας του τομέα της διακράτησης χρήματος εντός της ζώνης του ευρώ με τη δημιουργία ενός υγιούς συστήματος εποπτείας και προσδιορισμού. Αυτό περιλαµβάνει µέτρα για την αποφυγή έκτακτων αναγκών διακράτησης χρήµατος και τη διασφάλιση του σκόπιµου προσδιορισµού των τραπεζών που έχουν περιέλθει σε αδυναµία.
B. Προώθηση της χρηµατοπιστωτικής ολοκλήρωσης
Η EBU επιδιώκει να εξαλείψει τα εµπόδια στην ελεύθερη ροή κεφαλαίων και στις διοικήσεις διακράτησης χρήµατος εντός της ζώνης του ευρώ. Με τη δημιουργία ενός ενιαίου διοικητικού περιβάλλοντος, επιδιώκει να διευκολύνει τις διασυνοριακές ασκήσεις διατήρησης χρημάτων και να αναπτύξει την ολοκλήρωση των διαφημίσεων που σχετίζονται με το χρήμα.
C. Οικοδόμηση της εμπιστοσύνης των επενδυτών
Με τη δημιουργία ενός συνδεδεμένου συστήματος για την εποπτεία και τον προσδιορισμό της διακράτησης χρήματος, η EBU επιδιώκει την οικοδόμηση της ασφάλειας των κερδοσκόπων εντός του τομέα της διακράτησης χρήματος της ζώνης του ευρώ. Αυτό με τη σειρά του θα οδηγήσει σε διευρυμένη επιχειρηματική και χρηματοπιστωτική ανάπτυξη.
ΙΙΙ. Συνιστώσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης Διαχείρισης Λογαριασμών
Η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση αποτελείται από μια σειρά βασικών συνιστωσών, καθεμία από τις οποίες διαδραματίζει ξεχωριστό ρόλο στην επίτευξη των στόχων της.
A. Ενιαίο εποπτικό μέσο (SSM)
Ο SSM, ο οποίος συστάθηκε το 2014, αναθέτει το εποπτικό καθήκον για τις μεγάλες τράπεζες εντός της ζώνης του ευρώ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και διενεργεί εποπτικές ασκήσεις, υπολογίζοντας δοκιμές επιμήκυνσης και ελέγχους ποιότητας πόρων, για να εγγυηθεί την ευημερία και την ευρωστία του τμήματος διαχείρισης ενός λογαριασμού.
B. Ενιαίος μηχανισμός προσδιορισμού (SRM)
Ο SRM λειτουργεί παράλληλα με τον SSM και παρέχει ένα συνδεδεμένο σύστημα για τον προσδιορισμό των επερχόμενων βραχυπρόθεσμων τραπεζών- ενσωματώνει το Ενιαίο Συμβούλιο Προσδιορισμού (SRB) με ειδικό στη λήψη αποφάσεων εξυγίανσης και την Ενιαία Χρηματοδότηση Εξυγίανσης (SRF), μια κοινή τραπεζική χρηματοδότηση προσδιορισμού.
C. Ευρωπαϊκό πλαίσιο προστασίας των καταθέσεων (EDIS)
Το EDIS, το οποίο βρίσκεται προς το παρόν υπό ανάπτυξη, αποσκοπεί στη δημιουργία ενός συστήματος ασφάλισης καταθέσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τη διασφάλιση των επενδυτών σε περίπτωση απογοήτευσης των τραπεζών. Το EDIS αποσκοπεί στην εναρμόνιση της ασφάλισης καταθέσεων σε όλη την κλίμακα του ευρώ.
IV. Σημασία και προκλήσεις
Η Ευρωπαϊκή Ένωση Διαχείρισης Λογαριασμών έχει σημειώσει αξιοσημείωτη πρόοδο στην προώθηση της νομισματικής ολοκλήρωσης και σταθερότητας, αλλά επιπλέον αντιμετωπίζει προκλήσεις που απαιτούν συνεχή εξέταση.
A. Ολοκλήρωση της νομισματικής ένωσης
Η EBU δεν έχει ακόμη τεθεί σε πλήρη λειτουργία και τα στοιχεία του EDIS δεν έχουν ωστόσο εκτελεστεί. Για να πραγματοποιηθεί μια πραγματική ένωση διαχείρισης λογαριασμού, θα πρέπει να ξεπεραστούν οι πολιτικοί και διοικητικοί αποτρεπτικοί παράγοντες που εμποδίζουν την ολοκλήρωση αυτού του βασικού συστατικού.
B. Κυριαρχία και εθνικά συμφέροντα
Οι κυβερνήσεις διστάζουν τακτικά να εγκαταλείψουν τον έλεγχο των τμημάτων τους που διατηρούν χρήματα, γεγονός που καθιστά δύσκολη την προσαρμογή της διασύνδεσης των κρατών-μελών με την απαίτηση για ένα εναρμονισμένο σύστημα διαχείρισης λογαριασμού.
C. Εξασφάλιση της λογοδοσίας
Με την ΕΚΤ και το SRB να αναμένουν αξιοσημείωτα καθήκοντα εποπτείας και εξυγίανσης, η διασφάλιση της ευθύτητας, της υπευθυνότητας και της εποπτείας του κανόνα της πλειοψηφίας παραμένει βασική πρόκληση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση Διατήρησης Χρήματος αποτελεί ζωτικό σημείο καμπής στην προσπάθεια της ΕΕ για περισσότερο συντονισμένη και σταθερή χρηματοδότηση. Με την αντιμετώπιση του ρήγματος της εποπτείας και του προσδιορισμού της διατήρησης του χρήματος και την προώθηση της δημοσιονομικής ολοκλήρωσης, θα βελτιώσει την ευρωστία που σχετίζεται με το χρήμα.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: Σύγκριση μεταξύ Υγειονομικής και Χρηματοπιστωτικής Κρίσης και η Νέα Ψηφιακή Διακυβέρνηση
5.1 Η Μετάδοση της Κρίσης Χρέους στην Ευρώπη μέσα από τα Οικονομικά Μεγέθη και Δείκτες
5.2 Η Μετάδοση της Υγειονομικής Κρίσης μέσα από τα Οικονομικά Μεγέθη και Δείκτες
5.3 Οι Αλλαγές της Πανδημίας στην Ευρωπαϊκή Διακυβέρνηση
5.4 Η Δημοσιονομική Διακυβέρνηση της Επόμενης Δεκαετίας μετά την Υγειονομική Κρίση
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ελληνική
Γιωτάκος, Ο., 2008. Παρέμβαση στην Κρίση, Αθήνα: Εκδόσεις Αρχιπέλαγος
ΕΚΤ-Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα. 2008. 10η Επέτειος της ΕΚΤ, Φρανκφούρτη.
Θεοδωρόπουλος, Σ. 2006, Εξελίξεις και Προοπτικές της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ολοκλήρωσης. Αθήνα: Σταμούλης.
Καπόπουλος, Π και Λαζαρέτου, Σ. 1997, Νομισματικές σχέσεις Διεθνής Τραπεζική και Χρηματο΄δοτηση Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση
Κότιος, Α. και Παυλίδη Γ. 2011. Διεθνείς Οικονομικές Κρίσεις – Κρίσεις του Συστήματος ή της Πολιτικής; Αθήνα: Εκδόσεις Rosili
Κότιος, Α. και Παπαστάμκος Γ. 2011. Η κρίση της Ευρωζώνης – Κρίση του Συστήματος ή της Πολιτικής;
Λιαργκόβας, Π. & Παπαγεωργίου, Χ. (2018). Το Ευρωπαϊκό Φαινόμενο: Ιστορία, Θεσμοί, Πολιτικές (2η έκδ.). Θεσσαλονίκη: Τζιόλα.
Μαραβέγιας, Ν. (Επιμ.). (2016). Ευρωπαϊκή Ένωση: Δημιουργία, εξέλιξη, προοπτικές. Αθήνα: Κριτική
Μούσης, Ν. (2018). Ευρωπαϊκή Ένωση: Δίκαιο – Οικονομία – Πολιτική (16η έκδ.). Αθήνα: Παπαζήση.
Nugent, N. (2012). Πολιτική και Διακυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση: Ιστορία, Θεσμοί, Πολιτικές. (Ι. Τσολακίδου, μεταφρ.) Αθήνα: Σαββάλας.
Τσακαλογιάννης, Π. (2000). Ευρώ και Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση. Αθήνα: Σταμούλη.
Τσιώκος- Πλαπούτας, Θ. (2011). Οι αιτίες και οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Προϋποθέσεις για γρήγορη κι επιτυχή έξοδο. Αθήνα: Ιδιωτική έκδοση
Χρυσομάλλης, Μ. (2018). Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση: Οικοδόμηση, Εμβάθυνση, Ζητήματα Δημοκρατίας και Κράτους Δικαίου. Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη.
Ξενόγλωσση
Balamoti, E. (2014). Evaluating the New Rules of EU Economic Governance in Times of Crisis. European Labour Law Journal, 5(1), 95–109. Διαθέσιμο στο: http://sci-hub.tw/https://doi.org/10.1177%2F201395251400500108 [Πρόσβαση, 08/5/2023].
Bauer, M. W., & Becker, S. (2014). The Unexpected Winner of the Crisis: The European Commission’s Strengthened Role in Economic Governance. Journal of European Integration, 36(3), 213–229. Διαθέσιμο στο: https://sci-hub.tw/https://doi.org/10.1080/07036337.2014.885750 [Πρόσβαση, 05/05/2023].
Bryan, Lowell, και Diana Farrell. «Leading through uncertainty.» McKinsey Quarterly. 1 December 2008. https://www.mckinsey.com/business-functions/strategy-and-corporate-finance/our-insights/leading-through-uncertainty (ανακτήθηκε 27/3/2023).
Burnside, Craig, Martin Eichenbaum, και Sergio Rebelo. «Currency Crises Models.» The New Palgrave: A Dictionary of Economics, (pp.1-5). New York: Palgrave Macmillan, 2007.
Claessens, Stijn, Luc Laeven, Deniz O Igan, θαη Giovanni Dell'Ariccia. Lessons and Policy Implications from the Global Financial Crisis. IMF WORKING PAPER No. 10/44., https://www.imf.org/external/pubs/ft/wp/2010/wp1044.pdf: International Monetary Fund, 2010.
Claessens, Stijn, θαη M. Ayhan Kose. «Financial Crises Explanations, Types, And Implications.» International Monetary Fund, 30 January 2013: 66
Crum, B. (2017). Parliamentary accountability in multilevel governance: what role for parliaments in post-crisis EU economic governance? Journal of European Public Policy, 25(2), 268–286. Διαθέσιμο στο: https://sci-hub.tw/https://doi.org/10.1080/13501763.2017.1363270 [Πρόσβαση, 05/05/2023].
Deutsche Bundesbank 2010b. Nominale und reale Wechselkursentwicklung während der Finanzkrise. Monatsbericht, Juli 2010, 41-58
Diamond, Douglas W., και Philip H. Dybvig. «Bank Runs, Deposit Insurance, and Liquidity.» The Journal of Political Economy by The University of Chicago Press, Jun 1983: Vol. 91, No. 3.pp. 401-419.
EUCO 10/11, (2011). ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ 24/25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011
Eurobank EFG 2011. Latest Macro & Market Developments, Greece Macro Monitor. www.eurobank.gr/research
European Central Bank 2008. Ten Years of the Stability and Growth pact. Monthly Bulletin, October 2008, 53-65.
European Commission 2015. The Five President's Report: Completing Europe's Economic and Monetary Union. https://ec.europa.eu/commission/sites/beta-political/files/5-presidents-report_en.pdf
European Commission 2016. European Economic Forecast, Winter 2016. European Economy, Institutional Paper 020.
European Commission 2011. European Economic Forecast Spring 2011. European Economy, 1:2011.
Fitoussi, Jean Paul, θαη Francesco Saraceno. «Europe: How Deep Is a Crisis? Policy Responses and Structural Factors Behind Diverging Performances.» Journal of Globalization and Development, January 2010: vol. 1, issue 1.
Kaminsky, Graciela L., και Carmen Μ Reinhart. «The Twin Crises: The Causes of Banking and Balance-of-Pay Problems.» AMERICAN ECONOMIC REVIEW, JUNE 1999: VOL. 89, NO. 3,(pp. 473-500).
Kotios A., G. Galanos and S. Roukanas 2013. The Greek Crisis and the Crisis in Eurozone’s Governance, in Greece's Horizons. Springer: Berlin, Heidelberg, 2013, pp. 91-105.
Kotios A., G. Galanos and S. Roukanas 2013. The Greek Crisis and the Crisis in Eurozone’s Governance, in Greece's Horizons. Springer: Berlin, Heidelberg, 2013, pp. 91-105.
Labaton, Stephen. «Agency‟s ‟04 rule let banks pile up new debt and risk.» New York Times,, 2008: https://www.nytimes.com/2008/10/03/business/03sec.html.
Hix, Simon, θαη Bjørn Høyland. The political system of the European Union. Red Globe Press; 3rd edition, 2011.
Ishihara, Yoichiro. Quantitative Analysis of Crisis: Crisis Identification and Causality. Policy Research Working Paper, No. 3598. World Bank, Washington DC.: © World Bank, 2005, 26 Pages.
Jahangir, Aziz, Francesco Caramazza, και Ranil Salgado. Currency Crises : In Search of Common Elements. IMF WORKING PAPERS pp55, IMF , 2000.
Meyer, D. 2010. Stabilitäsgefahren für die EWU. Wirtschaftsdienst, 90:805-813.
Ngai, Victor. Stability and growth pact and fiscal discipline in the eurozone. Book / Working Paper, ISSN 1936-9344, ZDB-ID 2189283-0. - Vol. 12,10, Philadelphia, Pa. : Financial Institutions Center, Wharton School, Univ. of Pennsylvania, 2012.
Papastamkos G. and A. Kotios 2011. 44. «Krise der Eurozone – Krise des Systems oder der Politik?», Institut für Europäische Politik, On Line paper, http://www.iep-berlin.de/fileadmin/website/09_Publikationen/Sonstige/2011-11-15_Eurozone__Papastamkos_Kotios.pdf
Reinhart, Carmen M.,και Kenneth S. Rogoff. FROM FINANCIAL CRASH TO DEBT CRISIS. Working Paper 15795 http://www.nber.org/papers/w15795, Cambridge: NATIONAL BUREAU OF ECONOMIC RESEARCH, March 2010.
Seidel, M. 2008. Euro-Diplomatie durch gemeinsame Wirtschaftsregierung. http://www.econstor.eu/bitstream/10419/39519/1/60796295X.pdf
Starbatty, J. 2006. Sieben Jahre Währungsunion: Erwartungen und Realität. Tübinger Diskussionsbeiträge, Nr. 308.
Thygesen, N. 1990. The Benefits and Costs of Currency Unification. H. Siebert (Ed.): The Completion of the Internal Market, 347-385. Kiel Institute of World Economics. Tübingen: Mohr-Siebeck
Wyplosz, Charles, Stephen Nickell, θαη Martin Wolf. «European Monetary Union: The Dark Sides of a Major Success.» Economic Policy, Oxford University Press, 4 2006: vol 21,no46, pp. 207-261 (54 pages) .
Young, Brigitte. Financial crisis Causes, policy responses, future challenges. EU-funded research, Luxembourg: Publications Office of the European Union, 2014, pp 89.
Wade, Robert Hunter. «Financial regime change?» New Left Review, 2008: issue 53. pp. 5-21.
Piketty, T. (2014). Capital in the Twenty-First Century. Belknap Press.
Hayek, F. (1944). The Road to Serfdom. University of Chicago Press.
Polanyi, K. (1944). The Great Transformation: The Political and Economic Origins of Our Time. Beacon Press.
Smith, A. (1776). The Wealth of Nations. CreateSpace Independent Publishing Platform.
Stiglitz, J. E. (2002). Globalization and Its Discontents. W. W. Norton & Company.
Klein, N. (2007). The Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism. Picador.
Keynes, J. M. (1936). The General Theory of Employment, Interest, and Money.
Marx, K. (1867). Das Kapital. Penguin Classics.
Διαδικτυακή
Ευρετήριο Οικονομικών Όρων. Παραγωγικοί Συντελεστές (Factors of production). Διαθέσιμο στο: https://www.euretirio.com/paragogikoi-syntelestes/ [Πρόσβαση, 14/03/2023].
